Corazones en tempestades - Nek

Qué hundidos ojos, qué mirada, amor,

En tu espejito ves un monstruo, tú,

No es lo de fuera tu preocupación,

Es todo el resto, toda tu inquietud.

Se cuenta entre amigas como es el amor,

Mas cuando lo hacemos sólo somos dos,

Y la experiencia, ¿sé o no sé?.

La vez primera puede defraudar,

Decías «despacio"y yo pensaba en mí,

Dudabas incluso si eras frígida,

Decías tan sólo vete ya de aquí.

Tuviste una crisis, fue porque

Tu fuiste una niña con tu ineptitud,

No es como ayer te imaginabas tú.

Somos dos,

Dos corazones, tú y yo,

Dos corazones sin domar,

Tú ciertamente me odiarás.

Mi vida, déjalo,

Porque si me mentiste un día

Diciendo que eras sólo mía,

Lo habías hecho ya…

…y en cambio, yo…

Si quieres ir al centro a pasear,

Un escaparate te descubrirá

Que ya las uñas no te comes tú.

Comprenderemos de repente que…

Que no es un problema de virginidad,

Que se es más mujer si se ha perdido ya,

Mas lo que hiere de verdad es crecer.

Somos dos,

Dos corazones, tú y yo,

Dos corazones sin domar,

Tú ciertamente me odiarás.

Mi vida, déjalo,

He estado atento, y cómo no,

No somos únicos, amor.

Mi vida, dímelo,

(esa juerguista ¿dónde está?,

La que el escote me enseñó,

La que me provocó.)

Miremos bien ese calendario,

No te habrás quedado, verás,

Un simple retraso, te muerdes el labio,

Si es una alarma ya no lo hago más, oh…

Somos dos

Dos tempestades, tú y yo,

A casa te acompañaré,

Te echo de menos, ven, oh… si… eh…

Llámame,

Me encerraré en mi habitación,

Me comeré el teléfono,

Y nos reiremos tú y yo.

Ahora somos dos,

Dos tempestades, tú y yo,

Hasta budista yo me haré,

Y te complaceré…

Por ti… lo haré… ohhh…

Wat verzonken ogen, wat een blik, liefde,

In je kleine spiegel zie je een monster, jij,

Het is niet wat buiten je zorg ligt,

Het is al de rest, al je rusteloosheid.

Onder vrienden wordt verteld hoe liefde is,

Maar als we het doen, zijn we slechts twee,

En de ervaring, weet ik het of weet ik het niet?

De eerste keer dat je kunt teleurstellen,

Je zei "langzaam" en ik dacht aan mezelf,

Je twijfelde, ook al was je ijskoud,

Je zei dat je gewoon weg moest.

Je had een crisis, het was omdat

Je was een meisje met je onbekwaamheid,

Het is niet zoals je je gisteren had voorgesteld.

Wij zijn twee,

Twee harten, jij en ik,

Twee ongetemde harten

Je zult me ​​zeker haten.

Mijn leven, laat het

Want als je op een dag tegen me loog

Zeggen dat je alleen van mij was

Dat had je al gedaan...

... en in plaats daarvan, ik ...

Als je naar het centrum wilt voor een wandeling,

Een showcase zal je ontdekken

Dat je je nagels niet meer opeet.

Dat snappen we ineens wel...

Dat het geen maagdelijkheidsprobleem is,

Dat je meer een vrouw bent als je al hebt verloren,

Maar wat echt pijn doet, is opgroeien.

Wij zijn twee,

Twee harten, jij en ik,

Twee ongetemde harten

Je zult me ​​zeker haten.

Mijn leven, laat het

Ik ben attent geweest, en natuurlijk,

We zijn niet uniek, schat.

Mijn leven, vertel me

(die feestvierder, waar is ze?

Degene die de halslijn me leerde,

Degene die me provoceerde.)

Laten we die kalender eens goed bekijken,

Je bent niet gebleven, je zult zien,

Een simpele vertraging, je bijt op je lip,

Als het een alarm is, doe ik het niet meer, oh...

Wij zijn twee

Twee stormen, jij en ik,

Ik zal je naar huis begeleiden,

Ik mis je, kom op, oh... ja... eh...

Bel me,

Ik sluit mezelf op in mijn kamer

Ik eet de telefoon op

En we zullen lachen, jij en ik.

We zijn nu twee,

Twee stormen, jij en ik,

Ik zal zelfs een boeddhist worden,

En ik zal je plezieren...

Voor jou... ik zal het doen... ohhh...