Bonewhiteglory - Nature and Organisation, Current 93, Rose McDowall

The lovely copper colored mountain of flesh and stars

In my hands I cup my decline as it flowers into them

This is the rippling of the ages

Our lives are like rain

The small shower, the downfall, the thunderous pouring

In some green field of rape we lie

Dominion of this and that

He had one savage head like a great dead dog

He had one sad aged head, weeping

His other head

Over in the distance the hills are moving

London bridge burns, why, god may be dead

Many little children cry and laugh

My mind to me a kingdom is

Oh shall you kiss me as before

So then, here I am

The sky

What color shall I call it

From turquoise to what

Dark and light it is

Under it, a red fire cat shrugs it’s shoulders

Her smile is bone white glory

The moon is a tiny star

And all the stars are shot from the glowing moons

Mothers all around me

Black faced, red spotted

Michael, Gabrael, Samael, Azrael

I laid down and wept

Let my mind not go

Bubbling lights all around me

I laid down and wept

Her smile is bone white glory

We may as well go with the angels

I laid down and wept

Sheeted wings, black amily

My love for you is very great

The breath of the stars

Between the ivory towers of her teeth (the sorrow of things)

There I say, in the red bed of the flesh (how lovely, how sad)

There is the golden womb of God (the sorrow of things)

I say there

These are God’s pillars (how lovely how said)

Her smile is bone white glory (the sorrow of things)

We may as well go with the angels (how lovely how sad)

Her smile is bone white glory (the sorrow of things)

We may as well go with the angels (how lovely how sad)

Her smile is bone white glory (the sorrow of things)

We may as well go with the angels (how lovely how sad)

The sorrow of things

How lovely, how sad

The sorrow of things

How lovely, how sad

The sorrow of things

How lovely, how sad

De mooie koperkleurige berg van vlees en sterren

In mijn handen vat ik mijn verval terwijl het erin bloeit

Dit is het kabbelen der eeuwen

Ons leven is als regen

De kleine bui, de ondergang, het donderende gieten

In een groen veld van verkrachting liggen we

Heerschappij van dit en dat

Hij had één woeste kop als een grote dode hond

Hij had één triest oud hoofd, huilend

Zijn andere hoofd

In de verte bewegen de heuvels

London bridge brandt, waarom, god is misschien dood

Veel kleine kinderen huilen en lachen

Mijn gedachten aan mij een koninkrijk is

Oh, wil je me kussen zoals voorheen?

Dus, hier ben ik dan

De lucht

Welke kleur zal ik het noemen

Van turkoois tot wat?

Donker en licht is het

Eronder haalt een rode vuurkat zijn schouders op

Haar glimlach is spierwitte glorie

De maan is een kleine ster

En alle sterren zijn geschoten vanaf de gloeiende manen

Moeders overal om me heen

Zwart gezicht, rood gevlekt

Michael, Gabrael, Samael, Azraël

Ik ging liggen en huilde

Laat mijn gedachten niet gaan

Bruisende lichtjes om me heen

Ik ging liggen en huilde

Haar glimlach is spierwitte glorie

We kunnen net zo goed met de engelen meegaan

Ik ging liggen en huilde

Vleugels met dekzeil, zwarte amily

Mijn liefde voor jou is erg groot

De adem van de sterren

Tussen de ivoren torens van haar tanden (het verdriet van de dingen)

Daar zeg ik, in het rode bed van het vlees (hoe mooi, hoe verdrietig)

Daar is de gouden schoot van God (het verdriet van de dingen)

ik zeg daar

Dit zijn Gods pilaren (hoe mooi hoe gezegd)

Haar glimlach is spierwitte glorie (het verdriet van de dingen)

We kunnen net zo goed met de engelen gaan (hoe mooi hoe verdrietig)

Haar glimlach is spierwitte glorie (het verdriet van de dingen)

We kunnen net zo goed met de engelen gaan (hoe mooi hoe verdrietig)

Haar glimlach is spierwitte glorie (het verdriet van de dingen)

We kunnen net zo goed met de engelen gaan (hoe mooi hoe verdrietig)

Het verdriet van de dingen

Wat lief, hoe verdrietig

Het verdriet van de dingen

Wat lief, hoe verdrietig

Het verdriet van de dingen

Wat lief, hoe verdrietig