Кажется - Муха

Ползет по небу месяц, куражится,

А мы с тобою на одной волне.

А может просто мне так кажется,

И дело в выпитом вине.

В депо плетутся за окном троллейбусы,

Да мчатся на конях железных авто-узники,

А мы с тобой разгадываем странные ребусы,

Ощупью друг друга узнаем под музыку.

От каждого случайного прикосновения

Бегут, бегут мурашки по спине.

И тянет на такие откровения,

Что тени в удивлении застывают на стене.

Мы сокращаем расстояния,

Нечаянно проливая сладкий чай.

И учащается дыхание,

И губы встречаются как будто невзначай.

Припев: В темном небе седина-

Самолеты тут чертят полосы,

Или наши имена?

Оглушила нас весна

Посреди мегаполиса

Ты, да я, да тишина…

Рассвет из-за кулисы штор появится,

Лучи прилипнут к потолку.

Мы у подъезда распрощаемся,

Вольемся мы в толпы бегущую строку.

Я буду ждать звонка и день, и два, и затаив дыхание месяц буду ждать…

Потом отпустит и остынет горе-голова,

Начну по капле забывать.

Een maand kruipt door de lucht, branie,

En jij en ik zitten op dezelfde golflengte.

Of misschien lijkt het me gewoon

En het gaat om de wijn die je drinkt.

In het depot sjokken trolleybussen door het raam,

Laat de auto-gevangenen rijden op ijzeren paarden,

En jij en ik lossen vreemde puzzels op,

Laten we elkaar voelen op de muziek.

Van elke toevallige aanraking

Ze rennen, kippenvel loopt over de rug.

En aangetrokken tot zulke onthullingen,

Dat de schaduwen van verbazing bevriezen op de muur.

Wij verkorten de afstanden

Per ongeluk zoete thee gemorst.

En de ademhaling versnelt

En lippen ontmoeten elkaar als bij toeval.

Refrein: In de donkere lucht, grijs haar

Vliegtuigen trekken hier strepen,

Of onze namen?

De lente heeft ons verbluft

Midden in de metropool

Jij, ja ik, ja stilte...

De dageraad zal van achter de gordijnen verschijnen,

De stralen blijven aan het plafond plakken.

We nemen afscheid bij de ingang,

We zullen ons aansluiten bij de menigte rennende lijn.

Ik zal een dag of twee wachten op een telefoontje, en een maand lang mijn adem inhouden zal ik wachten ...

Dan zal hij loslaten en het ongelukkige hoofd zal afkoelen,

Ik begin het beetje bij beetje te vergeten.