G.A.D. - Mr. J. Medeiros

Father forgive me I carved in a tree my heart is empty

Sorta chilly my thoughts are a breeze forever windy off to envy

The warm and friendly how’d You invent me I am bent see

I meant at the knee come and tempt me to believe this is significant

I have not a minute spent plotting through another plea for innocence

I have got another feeling here the others seem to lend

The undercover fear that never seems to bend

That never seems to end see me as a teen again or maybe even ten

When I’m trapped inside a dream sinking back inside sea of friends

Feeling trapped outside myself when I would speak to them

Like I’m strapped inside a helmet and their peeking in

Sinking even deeper then

Pastor said their demons then asks me to believe

If I ask to receive You, You will heal me then

Pass me through the vacuum in this bathroom

Where I’m hiding, counting, and breathing in

Pressure release the pleasure of peace

Be it measured by her gesture at a stretch for His fleece

The Messenger of such that she touched but a piece is so subtle

For the trouble she had kept was deceased

What she said in her head is what she meant on her feet

When she snuck in the crowd that had met on the street

Well I’m stuck in this crowd with my head on my feet

I know these chucks been around but I fear without me

Someone cut the sound I fear without sleep

A dream has it’s bounds that I swear I must keep

I swear I must breath I dared to arrive

So carry me here to where I’m alive

To where I am conscious clearer to self

Mirror to self You hear and You help

To where I am conscious tears couldn’t help

You hand me the knowledge that fear in itself

Is nothing but fear in itself

Vader vergeef me ik heb in een boom gekerfd mijn hart is leeg

Een beetje koud, mijn gedachten zijn een briesje, voor altijd winderig om jaloers op te zijn

De warme en vriendelijke hoe heb je me uitgevonden Ik ben gebogen zie?

Ik bedoelde op de knie, kom en verleid me om te geloven dat dit belangrijk is

Ik heb geen minuut besteed aan het bedenken van een nieuw pleidooi voor onschuld

Ik heb hier een ander gevoel dat de anderen lijken te lenen

De undercover angst die nooit lijkt te buigen

Daar lijkt nooit een einde aan te komen, zie me weer als een tiener of misschien zelfs tien

Wanneer ik gevangen zit in een droom die terugzakt in de zee van vrienden

Ik voelde me buiten mezelf opgesloten als ik met ze zou praten

Alsof ik vastgebonden zit in een helm en dat ze naar binnen gluren

Nog dieper zinken dan

Pastor zei dat hun demonen me vervolgens vragen om te geloven

Als ik u vraag om U te ontvangen, dan zult U mij genezen

Leid me door de stofzuiger in deze badkamer

Waar ik me verstop, tel en inadem

Druk laat het plezier van vrede los

Of het nu wordt gemeten door haar gebaar op een rek voor Zijn vacht

De Boodschapper van zodanig dat ze aanraakte, maar een stuk is zo subtiel

Voor de moeite die ze had gehouden was overleden

Wat ze in haar hoofd zei, bedoelde ze met haar voeten

Toen ze de menigte binnensloop die elkaar op straat had ontmoet

Nou, ik zit vast in deze menigte met mijn hoofd op mijn voeten

Ik weet dat deze koppen er al zijn, maar ik ben bang zonder mij

Iemand sneed het geluid dat ik vrees zonder slaap

Een droom heeft zijn grenzen die ik zweer dat ik hem moet houden

Ik zweer dat ik moet ademen, ik durfde aan te komen

Dus draag me hier naar waar ik leef

Naar waar ik bewust ben, duidelijker voor mezelf

Spiegel voor jezelf Je hoort en je helpt

Waar ik bewust ben, tranen konden het niet helpen

Je geeft me de kennis die angst op zich

Is niets anders dan angst op zich?