Symphony of the Damned - Morgana Lefay

In nomansland between heaven and hell

Madness is chanting my name

Thousand souls erratic in life

Chained in no place berawed their heaven

Out of tune noises pulsating my mind

A fatal opera inferno of sounds

My conscience fading, fading

Nowhere in time

Yesterday is tomorrow and today

Shadeless faces souls with no name

Standing hypnotized going insane

Hearing helplessly

Listen…

To the symphony of the damned

I search for light that I can’t find

I search for shadows in this life behind

From south of heaven they are calling me

Through this hysterical psychic custody

I feel hands of compact nothing

Tighten its grip on me

Symphony of the damned

Corridors blindly, I can see them

Flashing by in the shadows of my conscience

There is a voice calling for my soul

In my mind the senses overflowing

To a peak past of what is human

As a god I spread my wings I can fly

I am alive, I got the fire, got the rage

Like a giant bird of prey, I am the night

I am the dark, I am the raven, I am the one

That you would call descended from the sky

Like tears lost in the rain that music fades…

I am sweeping over paradise

Where this god rules in disguise

Further on to a higher place

Where I’m promised to be born again

Like tears lost in the rain that music fades…

That symphony of the damned

In het niemandsland tussen hemel en hel

Waanzin chant mijn naam

Duizend zielen grillig in het leven

Geketend in geen enkele plaats beroofd hun hemel

Uit de toon vallende geluiden die mijn geest pulseren

Een fataal opera-inferno van geluiden

Mijn geweten vervaagt, vervaagt

Nergens in de tijd

Gisteren is morgen en vandaag

Schaduwloze gezichten zielen zonder naam

Staan gehypnotiseerd gek worden

Hulpeloos horen

Luister…

Naar de symfonie van de verdoemden

Ik zoek naar licht dat ik niet kan vinden

Ik zoek naar schaduwen in dit leven erachter

Vanuit het zuiden van de hemel roepen ze me

Door deze hysterische psychische voogdij

Ik voel handen van compact niets

Verstevig zijn greep op mij

Symfonie van de verdoemden

Gangen blindelings, ik kan ze zien

voorbij flitsen in de schaduw van mijn geweten

Er is een stem die roept om mijn ziel

In mijn gedachten stromen de zintuigen over

Naar een hoogtepunt van wat menselijk is

Als een god spreid ik mijn vleugels, ik kan vliegen

Ik leef, ik heb het vuur, ik heb de woede

Als een gigantische roofvogel ben ik de nacht

Ik ben de donkere, ik ben de raaf, ik ben de ware

Dat je zou noemen neergedaald uit de lucht

Zoals tranen verloren in de regen die muziek vervaagt...

Ik veeg over het paradijs

Waar deze god in vermomming regeert

Verder naar een hogere plek

Waar mij is beloofd om opnieuw geboren te worden

Zoals tranen verloren in de regen die muziek vervaagt...

Die symfonie van de verdoemden