5Ynchr0Ni7E - Mind.In.A.Box

The night is black like never before.

From the roof of the Agency the entire

sprawling city looks like a dark maelstrom that constantly changes form,

like a maw of tar into which everything flows sluggishly like lava,

like a black hole that sucks everything in, even the light of the stars.

White tosses his cigarette butt.

Shortly afterward the embers vanish somewhere

several stories below him.

Burned up.

Annihilated, just like the numerous test

subjects of the last few weeks.

It is time to enter the lab.

Already up for days, not having slept,

not having eaten, only nourished by coffee and nicotine.

The elevator takes him below, deep down below the surface, into the heart of

the building, where the mind-machine is waiting.

Tired, White leaves the

compartment.

The Agency staff quickly avert their eyes, others flinch when they

see him.

And how should they react in any other way?

He hasn’t looked at

himself in a mirror for a long time.

And he doesn’t want to see what is looking

back at him.

The only thing of importance now is that his heart keeps beating

until he has found the access to the Dreamweb, that damned Dreamweb — and until

he has destroyed everything that lies beyond.

The lab security personnel are carrying away another stretcher.

The white sheet

is quickly turning red where there had been a head before.

How many had it

already been this night?

White enters the frequency room.

A man that he has never seen before is sitting

on the mechanical chair.

Naked, shaved head, sensor beads on his skin.

He is still breathing.

For how much longer?

This time it has to work.

But if not… the next test subjects are being prepped already in the air lock.

They would be able to continue like this for weeks.

But at some point someone

would be asking questions.

«Attempt number two-hundred-eight», White hears the voice of the mechanic say.

The cameras are recording.

The contraption is humming along.

The machine

automatically inserts the tubes into the arteries of the man.

The needles are

piercing his skin, entering deep into his flesh.

His eyes contort.

Within the blink of an eye the icy cold blue liquid floods his body like an

arctic shock.

Cold vapor is billowing out of his mouth.

His pupils are changing.

This horrific gaze!

White will never get used to it.

The mechanic is regulating the flux with the synchronizer.

White thought that

all of this should have been much easier.

That night, when Black escaped,

the Agency guys had caught the frequency with the detector.

They had analyzed

the sequence for days, but it was useless.

What good was a frequency that opens a door to the Dreamweb, if you didn’t know

how to synchronize with it?

De nacht is zwart als nooit tevoren.

Vanaf het dak van het Agentschap de hele

uitgestrekte stad ziet eruit als een donkere maalstroom die voortdurend van vorm verandert,

als een muil van teer waarin alles traag stroomt als lava,

als een zwart gat dat alles naar binnen zuigt, zelfs het licht van de sterren.

White gooit zijn sigarettenpeuk weg.

Kort daarna verdwijnen de sintels ergens

verschillende verdiepingen onder hem.

Opgebrand.

Vernietigd, net als de talrijke test

onderwerpen van de afgelopen weken.

Het is tijd om het lab binnen te gaan.

Al dagen wakker, niet geslapen,

niet gegeten, alleen gevoed door koffie en nicotine.

De lift brengt hem naar beneden, diep onder het oppervlak, naar het hart van

het gebouw, waar de mind-machine wacht.

Moe, wit verlaat de

gedeelte.

Het personeel van het Agentschap wendt snel hun blik af, anderen schrikken terug als ze

zie hem.

En hoe zouden ze op een andere manier moeten reageren?

Hij heeft niet gekeken naar

zichzelf lange tijd in een spiegel.

En hij wil niet zien wat er kijkt

terug naar hem.

Het enige dat nu van belang is, is dat zijn hart blijft kloppen

totdat hij de toegang tot het Dreamweb heeft gevonden, dat verdomde Dreamweb - en totdat...

hij heeft alles vernietigd wat daarbuiten ligt.

Het beveiligingspersoneel van het lab draagt ​​nog een brancard.

Het witte laken

wordt snel rood waar eerder een hoofd was.

Hoeveel hadden het?

deze nacht al geweest?

Wit komt de frequentieruimte binnen.

Er zit een man die hij nog nooit eerder heeft gezien

op de mechanische stoel.

Naakt, geschoren hoofd, sensorkralen op zijn huid.

Hij ademt nog steeds.

Voor hoe lang nog?

Deze keer moet het lukken.

Maar zo niet... de volgende proefpersonen worden al in de luchtsluis voorbereid.

Zo kunnen ze nog weken doorgaan.

Maar op een gegeven moment iemand

vragen zou stellen.

«Poging nummer twee-honderd-acht», hoort White de stem van de monteur zeggen.

De camera's zijn aan het opnemen.

Het ding neuriet mee.

De machine

brengt de buizen automatisch in de slagaders van de man.

De naalden zijn

doorboren zijn huid, diep in zijn vlees doordringen.

Zijn ogen verwringen.

In een oogwenk stroomt de ijskoude blauwe vloeistof zijn lichaam als een

arctische schok.

Koude damp komt uit zijn mond.

Zijn leerlingen veranderen.

Deze gruwelijke blik!

Wit zal er nooit aan wennen.

De monteur regelt de flux met de synchronisator.

White dacht dat

dit alles had veel eenvoudiger moeten zijn.

Die nacht, toen zwart ontsnapte,

de jongens van het Agentschap hadden de frequentie met de detector vastgelegd.

ze hadden geanalyseerd

de reeks dagenlang, maar het was nutteloos.

Wat heb je aan een frequentie die een deur opent naar het Dreamweb, als je het nog niet wist?

hoe ermee te synchroniseren?