Way Up High - Milow

I’ll tell you a secret

There’s no such thing as time and space

The stars and comets

Will survive the human race

What’s done is done

Today is seven years since you’re gone

I’m doing well so far

I’m still wondering where you are

Way up high

Way up high

Way up high

Way up high

I’ll tell you my secret

That sunny afternoon in March

Changed my life completely

Turned out to be a brand new start

What’s done is done

It’s been seven years since you’re gone

Tonight I think of you

I know one day I’ll join you too

Way up high

Way up high

Way up high

Way up high

Way up high

Way up high

Way up high

Way up high

It’s hard not to look at the ground as you walk.

To set your sights low,

keep the world spinning and try to stay grounded wherever you are.

But every so often you remember to look up and imagine the possibilities.

Dreaming of what’s out there.

Before long, you find yourself grounded once

again.

Grounded in the sense of being homebound.

Stuck on Earth.

The more you look to the sky, the more you find youself back on Earth,

confronting certain possibilities.

It’s possible that there are other names

for our planet, that we will never know.

That there are constellations that

feature our sun, from an angle we’ll never get to see.

That there are many

other civilizations hidden beyond the veil of time, too far away for their

light to ever reach us.

We dream of other worlds, and name them after our old

discarded gods, and they seem almost as distant — too far to be seen with the

naked eye.

Only ever in artist’s renditions.

Or a scattering of pixels on a

monitor, with the colors tweaked to add a bit of flair.

Even our own

neighbourhood is impossibly vast.

We’re used to showing the planets nested

together because if we drew them to scale, they’d be so far apart,

they wouldn’t fit on the same page.

And even our own moon, that seems to hang

so close to Earth.

But still so far away that all the other planets could fit

in the space between them.

It’s possible our spacesuits won’t need treaded

boots ever again.

That one day soon we’ll tire of wandering and move back home

for good.

And we’ll get used to watching our feet as we walk, occasionally

stopping to hurl a single probe into the abyss, like a message in a bottle.

Maybe it shouldn’t matter if anyone ever finds it.

If nobody’s there to know

we once lived here on Earth.

Maybe it should be like skipping a stone across

the surface of a lake.

It doesn’t matter where it ends up, It just matters that

we’re here on the shore.

Just trying to have fun and pass the time,

and see how far it goes

The primary difficulties that we observed was that there was just far too

little time to do the variety of things that we would have liked to have done

Ik zal je een geheim vertellen

Er bestaat niet zoiets als tijd en ruimte

De sterren en kometen

Zal het menselijk ras overleven

Gedane zaken nemen geen keer

Het is vandaag zeven jaar geleden dat je weg bent

Het gaat goed met me tot nu toe

Ik vraag me nog steeds af waar je bent

Heel erg hoog

Heel erg hoog

Heel erg hoog

Heel erg hoog

Ik zal je mijn geheim vertellen

Die zonnige middag in maart

Mijn leven volledig veranderd

Bleek een gloednieuwe start te zijn

Gedane zaken nemen geen keer

Het is zeven jaar geleden dat je weg bent

Vanavond denk ik aan jou

Ik weet dat ik op een dag ook met jou mee zal doen

Heel erg hoog

Heel erg hoog

Heel erg hoog

Heel erg hoog

Heel erg hoog

Heel erg hoog

Heel erg hoog

Heel erg hoog

Het is moeilijk om niet naar de grond te kijken terwijl je loopt.

Om je vizier laag te houden,

houd de wereld draaiende en probeer geaard te blijven, waar je ook bent.

Maar af en toe herinner je je eraan om omhoog te kijken en je de mogelijkheden voor te stellen.

Dromen van wat daarbuiten is.

Het duurt niet lang of je merkt dat je een keer geaard bent

nog een keer.

Geaard in de zin van aan huis gebonden zijn.

Vast op aarde.

Hoe meer je naar de lucht kijkt, hoe meer je terug op aarde bent,

geconfronteerd met bepaalde mogelijkheden.

Het is mogelijk dat er andere namen zijn

voor onze planeet, dat zullen we nooit weten.

Dat er sterrenbeelden zijn die

laat onze zon zien, vanuit een hoek die we nooit zullen zien.

dat er veel zijn

andere beschavingen verborgen achter de sluier van de tijd, te ver weg voor hun

licht om ons ooit te bereiken.

We dromen van andere werelden en noemen ze naar onze oude

afgedankte goden, en ze lijken bijna net zo ver weg - te ver om gezien te worden met de

blote oog.

Alleen in vertolkingen van artiesten.

Of een verstrooiing van pixels op een

monitor, met de kleuren aangepast om een ​​beetje flair toe te voegen.

Zelfs de onze

buurt is onmogelijk groot.

We zijn gewend om de planeten genest weer te geven

samen, want als we ze op schaal zouden tekenen, zouden ze zo ver uit elkaar liggen,

ze zouden niet op dezelfde pagina passen.

En zelfs onze eigen maan, die lijkt te blijven hangen

zo dicht bij de aarde.

Maar nog steeds zo ver weg dat alle andere planeten zouden passen

in de ruimte ertussen.

Het is mogelijk dat onze ruimtepakken niet getrapt hoeven te worden

ooit weer laarzen.

Dat we op een dag snel genoeg zullen hebben van het dwalen en terug naar huis gaan

voor goed.

En we zullen wennen aan het kijken naar onze voeten terwijl we lopen, af en toe

stoppen om een ​​enkele sonde in de afgrond te slingeren, als een bericht in een fles.

Misschien maakt het niet uit of iemand het ooit vindt.

Als er niemand is om het te weten

we hebben ooit hier op aarde gewoond.

Misschien moet het zijn alsof je een steen overslaat

het oppervlak van een meer.

Het maakt niet uit waar het eindigt, het maakt alleen uit dat

we zijn hier aan de kust.

Ik probeer gewoon plezier te hebben en de tijd te doden,

en kijk hoe ver het gaat

De belangrijkste problemen die we opmerkten, waren dat er gewoon veel te veel was

weinig tijd om de verscheidenheid aan dingen te doen die we graag hadden willen doen