Terre di confine - Menhir, Gamo, Megamò

KINGAIE':

Da un cielo tinto di fuoco piove zolfo sopra le case

La morte apre le porte dell’Ade, invade le strade

Cosparge sale sopra le piaghe come un rituale

Offre vite umane all’altare dei sacerdoti del male

È il pasto di ogni cane ha fame di genocidi

Assassini stupri e martiri massacri stragi e stermini

Dimora in fondo al ventre della serpe a sette teste

Che vomita mosche e peste locuste e sciami di vespe

Un vento rovente fende le pietre dei bastioni

Spingendo dal deserto la setta degli scorpioni

Il sangue di innocenti si riversa sul Giordano

Dissacra i sacri sepolcri dei discendenti di Abramo

Che sbarrano i cancelli chiudendo ogni fenditura

Sparando sui fratelli abbandonati oltre le mura

La pace è una colomba sotto una coltre di spine

Qui dove i cimiteri sono terre di confine!

Ingoio lacrime mentre getto la terra sopra i feretri

In questa valle di croci e di lapidi, teschi e scheletri

Sono rimasto solo a guardare l’ultima eclissi

Prima che il mondo cada per sempre in fondo agli abissi

La notte non regala più la luce delle stelle

E l’aria è come cera bollente sopra la pelle

Affondo nella sabbia tra gli orrori e le rovine

Cosi che le mie membra siano terra di confine!

MOMAK:

Il vento caldo del deserto e la sabbia nasconde i morti

I brandelli di carne umana l’odore e il tanfo dei corpi

Sepolti in fosse comuni come spettri senza volti

In terre ostili roccaforti presidiate dagli insorti.

Deboli e forti pregano un dio che si commuove

Ma appena scorre sangue il loro dio già guarda altrove

Laddove striduli pianti sono canti che non scordi

Storie agghiaccianti aberranti inquietanti in un mondo di sordi

Tengono accesi i ricordi di un guerrigliero

Che adesso e' soltanto una foto sbiadita in bianco e nero

Perché la fuori o muori o rispondi al fuoco nemico

Tra tutte quelle facce il fucile e' l’unico amico

Ed ora che non hai più sonno e i sogni li hai dimenticati

Vorresti stare sveglio da solo coi tuoi peccati

Braccato come un soldato disperso fra le colline

Oltre il filo spinato in queste terre di confine.

Ingoio lacrime mentre getto la terra sopra i feretri

In questa valle di croci e di lapidi, teschi e scheletri

Sono rimasto solo a guardare l’ultima eclissi

Prima che il mondo cada per sempre in fondo agli abissi

La notte non regala più la luce delle stelle

E l’aria è come cera bollente sopra la pelle

Affondo nella sabbia tra gli orrori e le rovine

Cosi che le mie membra siano terra di confine!

MEGA:

Ricordo il momento e il cielo farsi d’argento

Il caldo del metallo e il respiro staccarsi lento dal petto

Nato soldato senza aver scelto, servo

Di una giustizia divina che ha la divisa e l’elmetto

Stretto tra l’ira e il disprezzo in un suolo

Che grida, gonfio del pianto per i figli che ha perso

L’odio chiede il suo prezzo e lo accetto, muoio

Da uomo, perché in catene sono morto da un pezzo

GAMO:

Disteso sul pavimento vedo in terra i fratelli

Fatti a brandelli dall’odio, è guerra senza ribelli

Petrolio e gioielli coprono pozze di sangue

Religioni e cancelli chiudono strade più ardue

Chi invade, chi si difende, si spara chi non si arrende

Chi guarda ma non comprende falsi miti e leggende

Il destino ci attende, il paradiso sprofonda

Come una scuola in medio oriente costruita su una bomba!

Ingoio lacrime mentre getto la terra sopra i feretri

In questa valle di croci e di lapidi, teschi e scheletri

Sono rimasto solo a guardare l’ultima eclissi

Prima che il mondo cada per sempre in fondo agli abissi

La notte non regala più la luce delle stelle

E l’aria è come cera bollente sopra la pelle

Affondo nella sabbia tra gli orrori e le rovine

Cosi che le mie membra siano terra di confine!

KINGAIE':

Vanuit een hemel getint met vuur, regent zwavel over de huizen

De dood opent de poorten van Hades, dringt de straten binnen

Strooit zout over de zweren als een ritueel

Hij offert mensenlevens op het altaar van de priesters van het kwaad

Het is de maaltijd van elke hond die honger heeft naar genocide

Moordenaars, verkrachtingen en martelaren, bloedbaden, bloedbaden en uitroeiingen

Hij woont diep in de buik van de zevenkoppige slang

Vliegen overgeven en sprinkhanen plagen en zwermen wespen

Een hete wind splijt de stenen van de wallen

De sekte van schorpioenen uit de woestijn duwen

Het bloed van onschuldigen vloeit over de Jordaan

Ontheilig de heilige graven van Abrahams afstammelingen

Dat verspert de poorten die elke kier sluiten

Schieten op de verlaten broers buiten de muren

Vrede is een duif onder een deken van doornen

Hier waar begraafplaatsen grensgebieden zijn!

Ik slik tranen in terwijl ik de aarde over de doodskisten gooi

In deze vallei van kruisen en grafstenen, schedels en skeletten

Ik werd alleen gelaten om naar de laatste zonsverduistering te kijken

Voordat de wereld voor altijd naar de bodem van de afgrond valt

De nacht geeft niet langer het licht van de sterren

En de lucht is als hete was op de huid

Ik zak weg in het zand tussen de verschrikkingen en ruïnes

Zodat mijn ledematen grensgebied zijn!

MOMAK:

De hete woestijnwind en het zand verbergt de doden

De flarden van mensenvlees, de geur en stank van lichamen

Begraven in massagraven als gezichtsloze geesten

In vijandige landen, bolwerken bezet door opstandelingen.

Zwak en sterk bid tot een god die ontroerd is

Maar zodra er bloed stroomt, kijkt hun god al ergens anders

Waar schrille kreten liedjes zijn die je nooit vergeet

Koele verhalen afwijkend verontrustend in een wereld van doven

Ze houden de herinneringen aan een guerrilla levend

Wat nu slechts een vervaagde zwart-witfoto is

Omdat daarbuiten ofwel sterven of vijandelijk vuur terugvechten

Van al die gezichten is het pistool de enige vriend

En nu je niet langer slaperig bent en je dromen bent vergeten

Je zou graag alleen wakker willen blijven met je zonden

Gejaagd als een soldaat verdwaald in de heuvels

Voorbij het prikkeldraad in dit grensgebied.

Ik slik tranen in terwijl ik de aarde over de doodskisten gooi

In deze vallei van kruisen en grafstenen, schedels en skeletten

Ik werd alleen gelaten om naar de laatste zonsverduistering te kijken

Voordat de wereld voor altijd naar de bodem van de afgrond valt

De nacht geeft niet langer het licht van de sterren

En de lucht is als hete was op de huid

Ik zak weg in het zand tussen de verschrikkingen en ruïnes

Zodat mijn ledematen grensgebied zijn!

MEGA:

Ik herinner me het moment en de lucht veranderde in zilver

De hitte van het metaal en de langzame ademhaling komen van de borst

Geboren als soldaat zonder te hebben gekozen, dienaar

Van een goddelijke gerechtigheid die een uniform en een helm heeft

Geklemd tussen woede en minachting in een bodem

Wat een kreet, gezwollen van tranen voor de kinderen die hij heeft verloren

Haat vraagt ​​zijn prijs en ik accepteer het, ik sterf

Als een man, want ik ben al lang dood in ketenen

GAMO:

Liggend op de grond zie ik de broers op de grond

Verscheurd door haat, het is oorlog zonder rebellen

Olie en juwelen bedekken plassen bloed

Religies en poorten sluiten de moeilijkste wegen af

Degenen die binnenvallen, degenen die zichzelf verdedigen, schieten degenen neer die niet opgeven

Wie kijkt maar begrijpt geen valse mythen en legendes

Het lot wacht op ons, het paradijs zinkt

Als een school in het Midden-Oosten gebouwd op een bom!

Ik slik tranen in terwijl ik de aarde over de doodskisten gooi

In deze vallei van kruisen en grafstenen, schedels en skeletten

Ik werd alleen gelaten om naar de laatste zonsverduistering te kijken

Voordat de wereld voor altijd naar de bodem van de afgrond valt

De nacht geeft niet langer het licht van de sterren

En de lucht is als hete was op de huid

Ik zak weg in het zand tussen de verschrikkingen en ruïnes

Zodat mijn ledematen grensgebied zijn!