Abissi - Menhir

KINGAIE':

Incarcerato in questi abissi di ferro e filo spinato

Di sbarre, vetro blindato e pareti in cemento armato

Indagato da un magistrato, condannato da un verdetto

Accusato di essere l’uomo che ha premuto sul grilletto

Obietto la sentenza rigetto i capi d’accusa

Dichiaro la mia innocenza, ma ormai l’udienza è conclusa

Una coincidenza di fatti in mano a un giudice corrotto

Depistano i misfatti compiuti da un poliziotto

Un complotto di cui sono il capro espiatorio

Che mi vede condotto tra l’inferno ed il purgatorio

Mentre un morto è all’obitorio e un innocente chiuso in cella

Il porco è a piede libero in divisa e rivoltella

E adesso che ho perduto il mio cammino

Prima che sia mattino avrò chiuso i conti con l’infame destino

Non ho più alternative per sfuggire all’aguzzino

Se non dentro la cassa in alluminio di un becchino

Sotto il cuscino ho un taglierino a doppia lama

Il mezzo con cui chiudere una storia senza trama

Una grama vita che brama soltanto una via d’uscita

Recidere le arterie e aspettare che sia finita

Non ho più emozioni, non ho più ragioni e ambizioni

Non ho più motivazioni, non ho più soluzioni

Mi specchio in acque torbide, guardo con gli occhi fissi

Il buio che ho intorno mentre sprofondo tra gli abissi!

MOMAK:

Intrappolato negli abissi guido ubriaco dormo in macchina

Parlo con la bottiglia e con la mia semiautomatica

Che tengo carica mentre verso l’ultima lacrima

Lotto con i miei demoni dentro un corpo senza anima

La mia mente macina latita in mezzo agli inferi

Tra lividi e brividi in preda ai peggiori sintomi

Incubi intrinseci mistici mi eclisso tra i falliti

Svilito da una vita di debiti attriti e liti

Non cerco alibi per lasciarvi allibiti

Rovisto in mezzo ai detriti con mani ed occhi ingialliti

Dagli ambiti più ambiti ai sogni che sono svaniti

Coi soldi e i profitti finiti i rapporti sanciti esauriti

Come eremiti e cari amici spariti nel nulla

Ogni sforzo che faccio in vita il destino lo annulla

Mi affido al ferro che afferro e che la mia mano impugna

Mentre mi scavo la fossa e bevo come una spugna

Ciò mi ripugna ma il delirio mi acceca la mente

La fine incombente è imminente il presente avvilente

Come uno zombi sotto i ponti un vincente è una stella lucente

Un perdente è una stella cadente per sempre

Vedo allo specchio un uomo solo che non sa chi sono

Scrivo ai miei figli a cui imploro chiedendogli perdono

Poi senza dire e spiccicare una parola

Chiudo gli occhi e nel silenzio a suonare è la mia pistola

KINGAIE':

Gevangen in deze afgrond van ijzer en prikkeldraad

Van tralies, gepantserd glas en muren van gewapend beton

Onderzocht door een magistraat, veroordeeld door een vonnis

Beschuldigd van de man te zijn die de trekker overhaalde

Ik maak bezwaar tegen de veroordeling tot afwijzing van de aanklacht

Ik verklaar mijn onschuld, maar de hoorzitting is nu voorbij

Een samenloop van feiten in de handen van een corrupte rechter

Ze misleiden de wandaden van een politieagent

Een samenzwering waarvan ik de zondebok ben

Dat ziet me geleid tussen hel en vagevuur

Terwijl een dode man in het mortuarium ligt en een onschuldige opgesloten zit in zijn cel

Het varken is los in uniform en revolver

En nu ik de weg kwijt ben

Voor de ochtend heb ik de rekeningen met het beruchte lot gesloten

Ik heb geen alternatieven meer om aan de folteraar te ontsnappen

Indien niet in de aluminium koffer van een begrafenisondernemer

Ik heb een tweesnijdend mes onder het kussen

De manier om een ​​verhaal af te sluiten zonder een plot

Een grimmig leven dat alleen maar verlangt naar een uitweg

Snijd de slagaders door en wacht tot het voorbij is

Ik heb geen emoties meer, ik heb geen redenen en ambities meer

Ik heb geen redenen meer, ik heb geen oplossingen meer

Ik spiegel mezelf in troebel water, ik kijk met vaste ogen

De duisternis om me heen terwijl ik wegzink in de afgrond!

MOMAK:

Gevangen in de afgrond rijd ik dronken, ik slaap in de auto

Ik praat tegen de fles en mijn halfautomaat

Dat ik opgeladen blijf tot de laatste traan

Ik worstel met mijn demonen in een zielloos lichaam

Mijn geest maalt latita in het midden van de onderwereld

Tussen blauwe plekken en koude rillingen in de greep van de ergste symptomen

Mystieke intrinsieke nachtmerries Ik verduister mezelf tussen de mislukkingen

Zwakte uit een leven van schulden, wrijving en ruzies

Ik ben niet op zoek naar excuses om je verbijsterd achter te laten

Ik rommel door het puin met vergeelde handen en ogen

Van de meest begeerde gebieden tot de dromen die zijn verdwenen

Nu het geld en de winst op waren, waren de gesanctioneerde relaties uitgeput

Zoals kluizenaars en dierbare vrienden in het niets verdwenen

Het lot annuleert elke inspanning die ik in het leven doe

Ik vertrouw op het strijkijzer dat ik pak en dat mijn hand vasthoudt

Terwijl ik mijn graf graaf en drink als een spons

Dit stoot me af, maar delirium verblindt mijn geest

Het naderende einde nadert het vernederende heden

Als een zombie onder de brug is een winnaar een stralende ster

Een verliezer is voor altijd een vallende ster

Ik zie in de spiegel een eenzame man die niet weet wie ik ben

Ik schrijf aan mijn kinderen aan wie ik smeek om vergiffenis

Dan zonder te zeggen en een woord te zeggen

Ik sluit mijn ogen en in de stilte gaat mijn pistool