Hermetical Orchard - Mechanical Poet

A sleepy loft attired in haze

Subsiding in the maze

Within a weedy bog

Nocturnal flies knock on a pane

A scintillating stain

Embossed in lardy fog

Behind an aluminic hatch

Inside a shell

Below a tumbledown thatch

In blinded cell

An alchemist with paly face

Surrenders to grief

Fumbling a spiritless leaf:

«All my efforts were in vain

The dryads laugh at me again

Again and again…

Hermetical orchard, I fathered a grain

And now I’m tortured

The sprouts were slain

The kiss of a day as a pestilent bane

Empoisoned my harvest again»

Inquiring mind, unfailing dash

He was a perfect marvel at the age of three

Confident lad, he was too brash

When tried to rise above the natural decree:

Lode scobs for sound scapes

Leaden blobs for mellow grapes

Grey leaves came to life

The trees got to thrive

The master prevailed

The elements failed

Another day he cracked a slot

And let the sunlight see

A steely flowerpot

With an artificial tree

The nature didn’t take his thing

Unreal plants were fried

Once and again the man made beings

But every time he cried

«Corroded my heart

And empoisoned my brain»

Een slaperige loft gekleed in waas

Verzinken in het doolhof

In een onkruidachtig moeras

Nachtvliegen kloppen op een ruit

Een sprankelende vlek

In reliëf gemaakt in grote mist

Achter een aluminium luik

In een schelp

Onder een rieten dak

In geblindeerde cel

Een alchemist met een gezicht

Geeft zich over aan verdriet

Een geestloos blad rommelen:

"Al mijn inspanningen waren tevergeefs"

De dryaden lachen me weer uit

Opnieuw en opnieuw…

Hermetische boomgaard, ik verwekte een graan

En nu ben ik gemarteld

De spruiten werden gedood

De kus van een dag als een pestilente vloek

Ik heb mijn oogst weer vergiftigd»

Onderzoekende geest, onfeilbaar streepje

Hij was een perfect wonder toen hij drie was

Zelfverzekerde jongen, hij was te onbezonnen

Wanneer geprobeerd om boven het natuurlijke decreet uit te stijgen:

Lode scobs voor soundscapes

Loden klodders voor zachte druiven

Grijze bladeren kwamen tot leven

De bomen moeten gedijen

De meester zegevierde

De elementen faalden

Op een andere dag kraakte hij een slot

En laat het zonlicht zien

Een stalen bloempot

Met een kunstboom

De natuur nam zijn ding niet

Onwerkelijke planten waren gebakken

Keer op keer maakte de mens wezens

Maar elke keer dat hij huilde

"Mijn hart heeft gecorrodeerd"

En mijn brein vergiftigd»