Aeronaut - Means End

Please leave me alone today

Somber weather, a weakened vigor

This pensive ambiance weighs my heart

Life, as you’ll see

Has a tendency to fool most all, but not me

So I ask as another did in his soliloquy

«To be or not to be?»

An irreconcilable dichotomy

Permeates everything that we do:

Our bodies and symbolic reasoning

The bridge that connects the two

Breaks down when we

Rationalize who we love, why we hope

Why we cry when it' s time to die

And this all troubles me

Whereof one cannot speak

Thereof one must be silent

It is not without a fine stroke of irony

That words are all we have

So I’m left with nothing to to say to you

In the depths of our reason there lies darkness in pure form

Turn away

Leave me here to wallow in my own

Solipsistic, dark, and melancholy world

The strange winds of philosophy

Will lead me where they will

Laat me alsjeblieft met rust vandaag

Somber weer, een verzwakte kracht

Deze peinzende sfeer weegt mijn hart

Het leven, zoals je zult zien

Heeft de neiging om de meeste mensen voor de gek te houden, maar mij niet

Dus ik vraag het zoals een ander deed in zijn monoloog:

"Zijn of niet zijn?"

Een onverzoenlijke tweedeling

Doordringt alles wat we doen:

Ons lichaam en symbolisch redeneren

De brug die de twee verbindt

Breekt af wanneer we

Rationaliseren van wie we houden, waarom we hopen

Waarom we huilen als het tijd is om te sterven

En dit houdt me allemaal bezig

waarvan men niet kan spreken

Daarvan moet men stil zijn

Het is niet zonder een fijne ironie

Die woorden zijn alles wat we hebben

Dus ik heb niets meer te zeggen tegen je

In de diepten van onze rede ligt duisternis in pure vorm

Draai weg

Laat me hier om me te wentelen in mijn eigen

Solipsistische, donkere en melancholische wereld

De vreemde winden van de filosofie

Zal me leiden waarheen ze zullen