Sofa Chess - Max Richter

Ты словно из картона,

Боюсь тебя тронуть.

Мне кажется, мы тонем,

Если останется кто-нибудь,

Пусть сообщит на берег —

«Наш корабль молчит, верит».

Наш корабль в щепки,

Сердце щемит.

Руки дрожат, в трюме вода.

Я задыхаюсь, манят голоса.

Слышу море, отголоски дна.

Последний глоток, это крепче сна.

Тело мерзнет, где твои теплые руки.

Мне чудятся встречи, тонкие звуки.

Тело все глубже, меня ослепляет тьма.

Не знаю, как долго осталось до дна.

Крики, как у рыбы, стали бесполезны.

Вода режет, словно холодное лезвие.

Конец письма.

Не знаю свои координаты.

Целую.

Люблю.

Подпись.

Дата.

Je bent als karton

Ik ben bang om je aan te raken.

Ik denk dat we verdrinken

Als er iemand blijft

Laat hem rapporteren aan de kust -

"Ons schip is stil, gelooft."

Ons schip is in stukken,

Hart pijn.

Handen trillen, er zit water in het ruim.

Ik stik, stemmen wenken.

Ik hoor de zee, de echo's van de bodem.

De laatste slok is sterker dan slaap.

Het lichaam bevriest, waar zijn je warme handen.

Vergaderen, subtiele klanken lijken mij.

Het lichaam gaat dieper, de duisternis verblindt me.

Ik weet niet hoe lang het duurt om de bodem te bereiken.

Het geschreeuw, zoals dat van een vis, is nutteloos geworden.

Water snijdt als een koud mes.

Einde brief.

Ik weet mijn coördinaten niet.

Kus.

Ik houd van.

Handtekening.

De datum.