Railroaded - Matthew Ryan

Well, I smoked my throat out last night

Hoping you’d call or just stop by

Now I’m wheezing like the Oakland sky

Feeling like the rusted tracks and forgotten dreams of the old train lines

It’s a perpetual stone in my shoe

One that I’ll always be trying to shake loose

An ache in my chest and a thorn in my side

More than a scratch beneath the skin

Somewhere between the beginning and the end

I don’t feel a lot lately

I don’t feel whole lately

I don’t feel much lately

But that’s how I hide, that’s how I hide

Yeah, yeah, yeah, oh

You wrote it down not to draw attention to yourself

You lit the pilot just to blow it out

Here the conversation’s always too loud

And we’re as pathetic as the jumper who listens to the crowd

To say I miss you wouldn’t be enough

I feel like tom waits singing «Diamonds And Rust»

And I’m as pathetic as a junkie who know what he does

It’s a perpetual stone in my shoe

One that I’ll always be trying to shake loose

An ache in my chest and a thorn in my pride

More than a scratch beneath the skin

Somewhere between the beginning and the end

I don’t feel a lot lately

I don’t feel whole lately

I don’t feel much lately

But that’s how hide, that’s how I hide

Yeah, yeah, yeah, oh

Yeah, yeah, yeah, oh

Nou, ik heb gisteravond mijn keel uitgerookt

In de hoop dat je zou bellen of gewoon langs zou komen

Nu piep ik als de lucht van Oakland

Voel je als de verroeste sporen en vergeten dromen van de oude treinlijnen

Het is een eeuwige steen in mijn schoen

Een die ik altijd zal proberen los te schudden

Een pijn in mijn borst en een doorn in mijn zij

Meer dan een kras onder de huid

Ergens tussen het begin en het einde

Ik voel me de laatste tijd niet veel

Ik voel me niet heel de laatste tijd

Ik voel me de laatste tijd niet veel

Maar zo verberg ik me, zo verberg ik

Ja, ja, ja, oh

Je hebt het opgeschreven om niet de aandacht op jezelf te vestigen

Je hebt de piloot aangestoken om hem uit te blazen

Hier is het gesprek altijd te luid

En we zijn net zo zielig als de springer die naar het publiek luistert

Om te zeggen dat ik je mis zou niet genoeg zijn

Ik heb het gevoel dat Tom wacht terwijl hij «Diamonds And Rust» zingt

En ik ben zo zielig als een junk die weet wat hij doet

Het is een eeuwige steen in mijn schoen

Een die ik altijd zal proberen los te schudden

Een pijn in mijn borst en een doorn in mijn trots

Meer dan een kras onder de huid

Ergens tussen het begin en het einde

Ik voel me de laatste tijd niet veel

Ik voel me niet heel de laatste tijd

Ik voel me de laatste tijd niet veel

Maar zo verberg ik, zo verberg ik

Ja, ja, ja, oh

Ja, ja, ja, oh