Irrelevant - Matthew Ryan

There’s only one light on in the house

And that’s the light up in the hall

And it’s shining on the back of my head

And I’m concentrating hard

On the cigarette to the ashtray

From the ashtray back to my lips

So I lean up from my easy chair

I rub my three-day beard and give that thousand-yard stare

As I recall all the time and the money we spent

Before I became irrelevant

So the strawdog threw rocksalt

And the precious girl took a bow and walked

As I ran my finger over the screen door

Yeah every kiss has reeked of betrayal

Since my heroine jumped the guard rail

And decided who she wanted to be once more

Now every night I’m paralysed

By the fear of rope burns and morning light

And the smell of wet cement

Since I became irrelevant

Now memory is just a flash flood

A thick and black sticky mud

And heartache it’s like a breaking bone

It was always twelve hours on a missionary line

I think i would’ve spared some time

But I didn’t I never went home

Now it occurs to me like blinds undrawn

Or a bullet from a shotgun

That she knew long ago what it meant

To feel irrelevant

Now I’m always smiling, crying and hiding my intent

Since I became irrelevant

Er brandt maar één licht in huis

En dat is het licht in de hal

En het schijnt op mijn achterhoofd

En ik concentreer me hard

Op de sigaret naar de asbak

Van de asbak terug naar mijn lippen

Dus ik leun op uit mijn luie stoel

Ik wrijf over mijn driedaagse baard en kijk die duizend meter aan

Zoals ik me herinner, alle tijd en het geld dat we hebben uitgegeven

Voordat ik irrelevant werd

Dus de strohond gooide steenzout

En het dierbare meisje maakte een buiging en liep weg

Terwijl ik met mijn vinger over de hordeur ging

Ja, elke kus stonk naar verraad

Sinds mijn heldin over de vangrail sprong

En besloot weer wie ze wilde zijn

Nu ben ik elke nacht verlamd

Door de angst voor touwverbrandingen en ochtendlicht

En de geur van nat cement

Sinds ik irrelevant werd

Nu is het geheugen slechts een flash-flood

Een dikke en zwarte kleverige modder

En hartzeer, het is als een brekend bot

Het was altijd twaalf uur op een zendingslijn

Ik denk dat ik wat tijd zou hebben bespaard

Maar dat deed ik niet Ik ging nooit naar huis

Nu komt het in me op alsof de blinds niet zijn uitgetrokken

Of een kogel uit een jachtgeweer

Dat ze lang geleden wist wat het betekende

Om je niet relevant te voelen

Nu lach ik, huil ik altijd en verberg ik mijn intentie

Sinds ik irrelevant werd