Закрытые двери - Машина времени

Мы много дорог повидали на свете,

Мы стали сильнее, мы стали не дети.

Но лето в дороге кончалось зимою,

А зимы в дороге кончались стеною.

А мы еще верим, что мы не забыты,

Стучимся мы в двери, а двери надежно закрыты.

И я не пойму: от кого их закрыли?

Нас, может быть, звали, но просто забыли,

И, может, нам быть понастойчивей стоит,

Тогда нас услышат и двери, конечно, откроют.

И вот уже годы минутами стали,

И мы понемногу стучаться устали.

И снова зима эту землю укроет,

Никто не услышит, никто не откроет.

А может, стучатся сюда по-другому,

А может быть, просто хозяев давно нету дома?

Дорога тебе не сулит возвращенья,

Тебе в возращенье не будет прощенья.

А ты все не веришь, что мы позабыты,

И ломишься в двери, хоть руки разбиты.

И ты безоружен, ты просто не нужен,

Тебе остается лишь вечер и зимняя стужа…

We hebben veel wegen in de wereld gezien,

We zijn sterker geworden, we zijn geen kinderen geworden.

Maar de zomer op de weg eindigde in de winter,

En de winters op de weg eindigden met een muur.

En we geloven nog steeds dat we niet vergeten zijn,

We kloppen op de deuren, en de deuren zijn veilig gesloten.

En ik begrijp niet: van wie waren ze gesloten?

We zijn misschien geroepen, maar ze zijn het gewoon vergeten,

En misschien moeten we hardnekkiger zijn,

Dan horen ze ons en gaan de deuren natuurlijk open.

En nu zijn de jaren minuten geworden,

En beetje bij beetje werden we het kloppen beu.

En opnieuw zal de winter dit land bedekken,

Niemand zal het horen, niemand zal opendoen.

Of misschien kloppen ze hier anders,

Of misschien zijn de eigenaren gewoon een hele tijd niet thuis?

De weg belooft je geen terugkeer,

Je zult niet vergeven worden bij je terugkeer.

En je gelooft nog steeds niet dat we vergeten zijn,

En je breekt aan de deur, ook al zijn je handen gebroken.

En je bent ongewapend, je bent gewoon niet nodig,

Het enige wat je nog hebt is de avond en de winterkou...