Скачки - Машина времени

Снова старт, он взят и нет пути назад,

И по кругу кони мчат, почти летят.

Вот опять я опоздал на поворот:

Подо мною конь чужой и конь не тот.

Оттого на скачках наших буйных дней

Ставят все не на людей, а на коней.

Отчего же в этот час, тяжелый час,

Наши кони не всегда находят нас?

А все могло бы быть совсем не так,

Если только сам себе не враг,

И не нужно никому чужих саней.

Это был бы сон, волшебный сон,

Каждый был бы просто чемпион,

Если мог бы выбирать себе коней.

Мне всегда во все года с конем везло,

Но везенье — непростое ремесло.

И когда пройдет удача стороной,

На моем коне окажется другой.

Begin opnieuw, het is ingenomen en er is geen weg terug,

En in een cirkel rennen de paarden, bijna vliegend.

Ook hier was ik te laat voor de beurt:

Onder mij is een vreemd paard en een ander paard.

Daarom op de vluchten van onze wilde dagen

Ze zetten alles op het spel, niet op mensen, maar op paarden.

Waarom, op dit uur, een moeilijk uur,

Vinden onze paarden ons niet altijd?

En alles kan heel anders zijn,

Tenzij je je eigen vijand bent,

En niemand heeft de slee van iemand anders nodig.

Het zou een droom zijn, een magische droom

Iedereen zou gewoon een kampioen zijn,

Als ik mijn eigen paarden mocht kiezen.

Ik heb in alle jaren altijd geluk gehad met een paard,

Maar geluk is geen gemakkelijke handel.

En als het geluk voorbijgaat,

Er komt er nog een op mijn paard.