Вступление - Машина времени

Вы говорите: «Дети нас утомляют».

Вы правы.

Вы

поясняете: «Надо опускаться до их понятий.

Опускаться, наклоняться, сгибаться, сжиматься…»

Ошибаетесь, не от этого мы устаем.

А от того, что

надо подниматься до их чувств, подниматься,

становиться на цыпочки, тянуться, чтобы не

обидеть…

Прошу детей простить меня за то, что я посвятил

эту повесть взрослому.

Скажу в оправдание: этот

взрослый — мой самый близкий друг.

И еще: он

понимает все на свете, даже детские книжки.

Если

же все это меня не оправдывает, я посвящу эту

повесть тому мальчику, каким был когда-то мой

взрослый друг.

Ведь все взрослые были сначала

детьми, только мало кто из них помнит об этом.

U zegt: "Kinderen vermoeien ons."

Je hebt gelijk.

Jij

U legt uit: “We moeten afdalen naar hun concepten.

Lager, buig, buig, krimp ... "

Je vergist je, dit is niet waar we moe van worden.

En van het feit dat

je moet opkomen voor hun gevoelens, opstaan,

ga op de tenen staan, reik uit om niet te

beledigen...

Ik vraag de kinderen om mij te vergeven voor wat ik heb opgedragen

dit verhaal voor volwassenen.

Ik zal het rechtvaardigen: dit

volwassene is mijn beste vriend.

En nog iets: hij

begrijpt alles in de wereld, zelfs kinderboeken.

Als een

maar dit alles rechtvaardigt mij niet, ik zal dit opdragen

een verhaal voor de jongen die ooit van mij was

volwassen vriend.

Alle volwassenen waren tenslotte eerst

kinderen, slechts weinigen herinneren het zich.