Хрустальный город - Машина времени

Я был вчера в огромном городе,

Где совершенно нет людей,

И в каждом доме, вместо окон,

Я видел только зеркала.

И я прошел по людным улицам,

Был город полон отражений,

Они брели за мной как тени,

И молча слушали меня.

Когда я просто улыбался,

То улыбался мне весь город,

И если я кивал кому-то,

То все кивали мне в ответ.

И иногда казалось мне, что город жив,

И что вокруг миллион людей,

И вновь никак не мог поверить я,

Что я один и что вокруг лишь зеркала.

Они поссориться не могут,

Они похожи друг на друга,

И скоро я покинул город,

И город сразу опустел.

Ik was gisteren in een grote stad,

Waar absoluut geen mensen zijn

En in elk huis, in plaats van ramen,

Ik zag alleen spiegels.

En ik liep door de drukke straten,

De stad was vol reflecties

Ze volgden me als schaduwen

En luisterde in stilte naar mij.

Toen ik gewoon lachte

De hele stad lachte naar me,

En als ik naar iemand knikte,

Iedereen knikte naar me als antwoord.

En soms leek het me dat de stad leefde,

En dat er een miljoen mensen in de buurt zijn

En weer kon ik het niet geloven

Dat ik alleen ben en dat er alleen maar spiegels in de buurt zijn.

Ze kunnen geen ruzie maken

Ze zien er hetzelfde uit,

En al snel verliet ik de stad

En de stad was meteen verlaten.