Календарь - Машина времени

Снег растаял, все как будто в первый раз:

Птичья стая с криком в небо поднялась,

Тучи скрылись, а деревья там и тут

Распустились и примерно так поют:

«Мы пробились, победили холода,

Утвердились, распустились навсегда.

Будет праздник от зари и до зари,

В этот раз мы все сожжем календари!»

Сколько неба, сколько света, сколько тем!

Все согрето, все вокруг доступно всем.

Сто мелодий, сто надежд и сто дорог.

Но проходит девяностодневный срок…

Птиц не стало, тех, что правили весной,

Обметало желтизной, как сединой,

Флаги сбросил безнадежный листопад,

Входит осень — и без боя город взят.

Вновь ненастье, все как прежде, все как встарь:

Беспристрастен черно-белый календарь.

Рыбы, звери — все уснут, и я усну,

Все же веря предстоящую весну.

De sneeuw is gesmolten, alles is alsof het voor het eerst is:

Een zwerm vogels steeg met een kreet naar de hemel,

De wolken verdwenen, en de bomen hier en daar

Ze bloeiden op en zongen zoiets als dit:

"We hebben onze weg gevonden, we hebben de kou overwonnen,

Bevestigd, voor altijd opgelost.

Er zal een vakantie zijn van zonsopgang tot zonsopgang,

Deze keer verbranden we allemaal de kalenders!"

Hoeveel lucht, hoeveel licht, hoeveel thema's!

Alles is warm, alles rondom is voor iedereen toegankelijk.

Honderd melodieën, honderd hoop en honderd wegen.

Maar de periode van negentig dagen gaat voorbij...

De vogels zijn weg, degenen die in de lente regeerden,

Het was bedekt met geelheid, als grijs haar,

Vlaggen lieten hopeloze bladval vallen,

De herfst komt binnen - en de stad wordt zonder slag of stoot ingenomen.

Weer slecht weer, alles is als vroeger, alles is als vanouds:

Onpartijdige zwart-wit kalender.

Vissen, dieren - iedereen zal in slaap vallen, en ik zal in slaap vallen,

Ik geloof nog steeds in de komende lente.