Письмо - Mary Gu

От нас совсем ничего не осталось

Я и сама уже не помню, кто мы

Ну что, на славу удалась шалость?

Были близкими, теперь как будто незнакомы

Тысячи кадров, на которых мы смазаны

Сотни признаний, но они с сарказмами

И между нами нить, но как быть, если мы ею не связаны

Говорят…

Говорят, чтобы отпустило

Нужно сесть и написать на листе чернилами

Всё, что однажды ты сказать не смог

Вот я и пишу тебе письмо

От руки, так непривычно

У меня всё как обычно

Курю в окно, провожаю поезда

У тебя там как на личном?

Это любовь или привычка?

Напишу всё равно и не отправлю никогда

Когда о крышу бьются насмерть капли

Я, если честно, по тебе тоскую

Вся моя жизнь как паршивый спектакль —

Ещё не кончился, а зал уже давно пустует

Кто-то забрал себе все белые полосы

И в этот раз что-то исправить поздно, но,

Но ты держись, я через жизнь тебя найду и узнаю по голосу

Говорят…

Говорят, чтобы отпустило

Нужно сесть и написать на листе чернилами

Всё, что однажды ты сказать не смог

Вот я и пишу тебе письмо

От руки, так непривычно

У меня всё как обычно

Курю в окно, провожаю поезда

У тебя там как на личном?

Это любовь или привычка?

Напишу всё равно и не отправлю никогда

Niets meer van ons

Ik weet niet eens meer wie we zijn

Nou, was de grap een succes?

Waren dichtbij, nu is het net vreemden

Duizenden frames waarop we wazig zijn

Honderden bekentenissen, maar ze zijn met sarcasme

En er is een draad tussen ons, maar wat als we er niet mee verbonden zijn?

Ze zeggen…

Ze zeggen om los te laten

Je moet gaan zitten en op een vel met inkt schrijven

Alles wat je ooit niet kon zeggen

Hier schrijf ik je een brief

Met de hand, zo ongewoon

Ik heb alles zoals gewoonlijk

Ik rook uit het raam, ik zie de treinen

Hoe gaat het daar persoonlijk?

Is het liefde of gewoonte?

Ik zal toch schrijven en nooit verzenden

Wanneer druppels doodslaan op het dak

Om eerlijk te zijn, ik mis je

Mijn hele leven is als een waardeloze show

Het is nog niet voorbij, maar de zaal staat al heel lang leeg

Iemand nam alle witte strepen

En deze keer is het te laat om iets te repareren, maar,

Maar hou vol, ik zal je vinden door het leven en je herkennen aan je stem

Ze zeggen…

Ze zeggen om los te laten

Je moet gaan zitten en op een vel met inkt schrijven

Alles wat je ooit niet kon zeggen

Hier schrijf ik je een brief

Met de hand, zo ongewoon

Ik heb alles zoals gewoonlijk

Ik rook uit het raam, ik zie de treinen

Hoe gaat het daar persoonlijk?

Is het liefde of gewoonte?

Ik zal toch schrijven en nooit verzenden