Je to tak dávno - Marpo

Refrén:

Je to tak všechno dávno, to když se člověk sám tolik nebojí

A můžeme to zvládnout, akorát se nám rány vůbec nehojí

Co když se pódy nikdy nespojí?

Navždy v tomhle trojboji, tak mi řekni, kudy jít?

A jen v poklidu stárnout.

A přestat řešit, co si myslí naše vokolí

Bez cizí pomoci a spoustu emocí.

Po rojem voslav, ať tohle neskončí

A s nožem na krku furt nejsme rozhodlí, s lavinou citů totálně bezmocný

Nikdo to netuší, jak je to výjimečný.

Ve vztahu k sobě, někdy tak netečný

Tak to tu sedíme na poli válčení, jak tohle vyřešit, vosudem zničený

Bez kyslíku přežívat s kamenem na plicích.

Všechny ty cesty skončený demisí

Ať mě tu nesoudí, ať mě tu necvičí.

Nechci si stoupnout před kárnou komisí

A všechny ten křik, ticho je hlasitý.

Všechny ty šance, tak trochu zabitý

Rány se nehojí, člověk se nebojí.

Čas běží rychle, jak služba pochodní

Refrén:

Je to tak všechno dávno, to když se člověk sám tolik nebojí

A můžeme to zvládnout, akorát se nám rány vůbec nehojí

Co když se pódy nikdy nespojí?

Navždy v tomhle trojboji, tak mi řekni, kudy jít?

A jen v poklidu stárnout.

A přestat řešit, co si myslí naše vokolí

Chlapa jak já, tohle fakt neskolí.

Šťastnej jsi tak, jaký máš vokolí

My jsme ta rodina křehká jak kaolín, ženem se životem, jak tanky po polích

Hádky tak výbušný, jak pole minový.

A s novým ránem my dva jsme hotový

Myslíš, že dekády jenom tak přebolí a já mám pocit, změny jsou pudový

Jak rána bleskem nabitý vrcholí a sami k sobě byli jsme féroví

Jestli ty momenty jsou navždy ztracený.

Semletý časem, životem znavený

Hledáme řešení, útěky z vězení - to seš za mřížema a tmavý sklepení

Všechny ty rady fakt vypadaj bezcenný.

Jedinej, kdo by mi poradil,

sedí teď v nebesích

Refrén:

Je to tak všechno dávno, to když se člověk sám tolik nebojí

A můžeme to zvládnout, akorát se nám rány vůbec nehojí

Co když se pódy nikdy nespojí?

Navždy v tomhle trojboji, tak mi řekni, kudy jít?

A jen v poklidu stárnout.

A přestat řešit, co si myslí naše vokolí

Refrén:

Je to tak všechno dávno, to když se člověk sám tolik nebojí

A můžeme to zvládnout, akorát se nám rány vůbec nehojí

Co když se pódy nikdy nespojí?

Navždy v tomhle trojboji, tak mi řekni, kudy jít?

A jen v poklidu stárnout.

A přestat řešit, co si myslí naše vokolí

Refrein:

Het is zo lang geleden dat je niet zo bang voor jezelf was

En we kunnen het aan, onze wonden genezen helemaal niet

Wat als de podia nooit aansluiten?

Voor altijd in deze triatlon, dus vertel me waar ik heen moet?

En gewoon rustig ouder worden.

En stop met omgaan met wat onze mensen denken

Zonder hulp van buitenaf en veel emoties.

Laten we dit niet beëindigen na de zwerm

En met een mes in onze nek zijn we niet vastbesloten, met een lawine van gevoelens, totaal hulpeloos

Niemand weet hoe bijzonder dit is.

In relatie tot elkaar, soms zo onverschillig

Dus we zitten hier op het gebied van oorlogvoering, hoe dit op te lossen, tot nu toe vernietigd

Overleven zonder zuurstof met een steen op de longen.

Al die reizen eindigden in berusting

Laat me me hier niet veroordelen, train me hier niet.

Ik wil niet voor de tuchtraad staan

En al het geschreeuw, de stilte is luid.

Al die kansen, een beetje gedood

Wonden genezen niet, men is niet bang.

De tijd gaat snel als de servicefakkels

Refrein:

Het is zo lang geleden dat je niet zo bang voor jezelf was

En we kunnen het aan, onze wonden genezen helemaal niet

Wat als de podia nooit aansluiten?

Voor altijd in deze triatlon, dus vertel me waar ik heen moet?

En gewoon rustig ouder worden.

En stop met omgaan met wat onze mensen denken

Een man als ik traint dit niet echt.

Je bent net zo gelukkig als je in de buurt bent

Wij zijn een familie zo kwetsbaar als kaolien, een vrouw met leven, als tanks in de velden

Ruzies zo explosief als een mijnenveld.

En met de nieuwe ochtend zijn we met z'n tweeën klaar

Je denkt dat decennia gewoon pijn doen en ik voel dat de veranderingen instinctief zijn

Toen de bliksemsnelle ochtend een hoogtepunt bereikte en we eerlijk waren tegenover onszelf

Als die momenten voor altijd verloren zijn.

Grond door de tijd, moe van het leven

We zijn op zoek naar een oplossing, jailbreaks - je zit achter de tralies en een donkere kerker

Al dat advies ziet er echt waardeloos uit.

De enige die me zou adviseren

zit nu in de hemel

Refrein:

Het is zo lang geleden dat je niet zo bang voor jezelf was

En we kunnen het aan, onze wonden genezen helemaal niet

Wat als de podia nooit aansluiten?

Voor altijd in deze triatlon, dus vertel me waar ik heen moet?

En gewoon rustig ouder worden.

En stop met omgaan met wat onze mensen denken

Refrein:

Het is zo lang geleden dat je niet zo bang voor jezelf was

En we kunnen het aan, onze wonden genezen helemaal niet

Wat als de podia nooit aansluiten?

Voor altijd in deze triatlon, dus vertel me waar ik heen moet?

En gewoon rustig ouder worden.

En stop met omgaan met wat onze mensen denken