Эмоции - Марина Хлебникова

Утренний вокзал шумел дождем.

Слезы на глазах о нем, о нем.

И задевая вагоном листву,

Я покидаю наш город Москву.

Мокрое стекло нагрев щекой,

Я глотаю соль, теку рекой.

И натирая украдкой висок,

Еду куда-то на юго-восток.

А эмоции сильнее разума

И включаются, когда не ждешь.

Одиночество и недосказанность —

Это всё, что дал нам дождь.

А он такой смешной, смышлен и мил.

Я была верной, а он любил.

Я уезжаю живая едва,

Будь с ним поласковей, город Москва.

Надо как-то жить.

Полететь.

Но как?

Надо прекратить в душе бардак.

Бронзовой пылью парить в синеве.

Да вот только крылья остались в Москве.

Het ochtendstation was lawaaierig met regen.

Tranen in de ogen over hem, over hem.

En met de wagen op het gebladerte slaan,

Ik verlaat onze stad Moskou.

Natte glazen verwarmingswang,

Ik slik zout, stroom als een rivier.

En stiekem over de tempel wrijvend,

Ik ga ergens naar het zuidoosten.

En emoties zijn sterker dan rede

En ze gaan aan als je niet wacht.

Eenzaamheid en toespelingen

Dat is alles wat de regen ons heeft gegeven.

En hij is zo grappig, slim en lief.

Ik was trouw, en hij hield van.

Ik vertrek levend, nauwelijks

Wees aardig voor hem, stad Moskou.

We moeten op de een of andere manier leven.

Vlieg.

Maar hoe?

We moeten de rotzooi in de ziel stoppen.

Vlieg in het blauw met bronsstof.

Ja, alleen de vleugels bleven in Moskou.