Vieille - Marie-Paule Belle

Elles vont, trottant de boutique en boutique, en bavardant

Elles n’ont jamais peur de perdre leur temps

Devant l'église, elles s’arrêtent sans entrer

Parce qu’elles n’ont plus rien à demander

Elles sont émues par un chat, un bébé

Les vieilles dames à qui je veux ressembler

Je ne sais pas comment elles font pour tricoter le temps

Pour tricoter tous leurs anciens tourments

Un jour, ont-elles été jeunes et jolies

Ont-elles espéré un pas dans la nuit

Ouvert une lettre qui a tout détruit

Ont-elles pleuré comme je pleure aujourd’hui?

Vieille

Si déjà je pouvais être vieille

Pour qu’enfin ma douleur s’ensommeille

Vieille

Pour que le vent de la nuit balaye

Les soucis, les erreurs de la veille

Vieille

C’est vers le soir que l’on s'émerveille

Mais je n’en suis encore qu'à midi

Elles vont, trottant de mémoire en méprise, en évoquant

Ce qu’elles ont vu, ce qu’elles croient être vrai

À l’heure du thé, elles peuvent bien inventer

Y a plus personne pour le leur reprocher

Est-ce que leurs mains, un jour, ont caressé

D’autres vivants que le chat dans l’entrée?

Je ne sais pas si elles portent un masque sur leurs secrets

Ou si elles ont vraiment tout oublié

Il n’y a plus d’histoire à déchiffrer

Sur ces visages où tout s’est effacé

Sur mon visage, que lira-t-on demain?

Peut-on garder l’amour sans le chagrin?

Ze gaan, dravend van winkel naar winkel, kletsend

Ze zijn nooit bang om hun tijd te verspillen

Voor de kerk stoppen ze zonder naar binnen te gaan

Omdat ze niets meer te vragen hebben

Ze worden bewogen door een kat, een baby

De oude dames zoals ik wil zijn

Ik weet niet hoe ze tijd breien

Om al hun oude kwellingen te breien

Ooit waren ze jong en mooi

Hadden ze gehoopt op een stap in de nacht?

Een brief geopend die alles vernietigde

Huilden ze zoals ik vandaag huil?

Oud

Kon ik maar oud zijn

Zodat mijn pijn eindelijk in slaap valt

Oud

Om de nachtwind te laten waaien

De zorgen, de fouten van de dag ervoor

Oud

Het is tegen de avond dat we ons verwonderen

Maar ik ben nog maar om 12.00 uur

Ze gaan, dravend van herinnering naar misverstand, roepend op

Wat ze zagen, wat ze geloven dat waar is

Tijdens theetijd kunnen ze heel goed uitvinden

Er is niemand meer om ze de schuld te geven

Hebben hun handen ooit gestreeld?

Anderen in leven dan de kat in de gang?

Ik weet niet of ze een masker dragen voor hun geheimen

Of als ze echt alles vergeten zijn

Er is geen geschiedenis meer te ontcijferen

Op deze gezichten waar alles is gewist

Op mijn gezicht, wat zullen we morgen lezen?

Kunnen we liefde behouden zonder verdriet?