Il poeta - Marcella Bella

Alla sera

Al caffé con gli amici

Si parlava di donne e motori

Si diceva son gioie e dolori

Lui piangeva e parlava di te

Se si andava in provincia a ballare

Si cercava di aver le più belle

Lui restava a guardare le stelle

Sospirava e parlava di te

Alle carte era un vero campione

Lo chiamavano il ras del quartiere

Ma una sera giocando a scopone

Perse un punto parlando di te

Ed infine una notte si uccise

Per la gran confusione mentale

Un peccato perché era speciale

Proprio come parlava di te

Ora dicono fosse un poeta

Che sapesse parlare d’amore

Cosa importa se in fondo uno muore

E non può più parlare di te

S avonds

Op café met vrienden

Er was sprake van vrouwen en motoren

Ze zeiden dat ze vreugde en verdriet zijn

Hij huilde en praatte over jou

Als je naar de provincies ging om te dansen

We hebben geprobeerd de mooiste te hebben

Hij bleef om naar de sterren te kijken

Hij zuchtte en sprak over jou

Bij kaarten was hij een echte kampioen

Ze noemden het de buurtras

Maar op een avond scopone spelen

Hij miste een punt om over jou te praten

En uiteindelijk pleegde hij op een nacht zelfmoord

Voor de grote mentale verwarring

Jammer want het was speciaal

Net zoals hij over jou sprak

Nu zeggen ze dat hij een dichter was

Wie wist hoe hij over liefde moest spreken

Wat maakt het uit als er toch iemand sterft?

En hij kan niet meer over je praten