Bedsitter Images - Marc Almond

The subway station’s closed again

Sleeps beneath its veil of rain

my footprints broken trail behind

Steals the nightlights from my mind

The dark deserted streets then clear

Today has lived and died in here

So I leave the chapel gloom

To find the shelter of my tiny room

But it’s alright while the lights of the city shine so bright

It’s all right till the last winding train fades from sight

Then alone in my room I must stay to lose or win

While these wild bedsitter images come back to hem me in The panneled patens (patterns?) on the door

chase shivering shadows to the floor

Upon the pillow worn and thin

the memories of hopes begin

the carpet with its flowers and shredding

spires a foot before my bed

the crack that won’t return again

advancing through my broken window pane

But it’s alright while the lights of the city shine so bright

It’s all right till the last winding train fades from sight

Then alone in my room I must stay to lose or win

While these wild bedsitter images come back to hem me in The friends I’ve left back home all write

with laughing words that warm my sight

saying «Tell us, how’s the city life?»

I reply and say just fine (why?)

and so you see I can’t go back

until I either win or crack

I’m standing in a one way street

The stage is set

The story incomplete

But it’s alright while the lights of the city shine so bright

It’s all right till the last winding train fades from sight

Then alone in my room I must stay to lose or win

While these wild bedsitter images come back to hem me in

Het metrostation is weer dicht

Slaapt onder zijn sluier van regen

mijn voetafdrukken gebroken spoor achter

Steelt de nachtlampjes uit mijn geest

De donkere verlaten straten worden dan helder

Vandaag heeft hier geleefd en is gestorven

Dus ik laat de kapel somber achter

Om de beschutting van mijn kleine kamer te vinden

Maar het is goed zolang de lichten van de stad zo fel schijnen

Het is goed totdat de laatste kronkelende trein uit het zicht verdwijnt

Dan moet ik alleen in mijn kamer blijven om te verliezen of te winnen

Terwijl deze wilde beditter-afbeeldingen terugkomen om me te omarmen in de panneled patens (patronen?) Op de deur

achtervolg rillende schaduwen op de vloer

Op het kussen versleten en dun

de herinneringen aan hoop beginnen

het tapijt met zijn bloemen en versnippering

spitst een voet voor mijn bed toe

de scheur die niet meer terugkomt

door mijn kapotte ruit gaan

Maar het is goed zolang de lichten van de stad zo fel schijnen

Het is goed totdat de laatste kronkelende trein uit het zicht verdwijnt

Dan moet ik alleen in mijn kamer blijven om te verliezen of te winnen

Terwijl deze wilde beditter-afbeeldingen terugkomen om me te omringen in De vrienden die ik thuis heb achtergelaten, schrijven allemaal

met lachende woorden die mijn gezicht verwarmen

zeggende «Vertel ons, hoe is het stadsleven?»

Ik antwoord en zeg prima (waarom?)

en dus zie je dat ik niet terug kan

totdat ik win of kraak

Ik sta in een eenrichtingsstraat

Het podium is ingesteld

Het verhaal onvolledig

Maar het is goed zolang de lichten van de stad zo fel schijnen

Het is goed totdat de laatste kronkelende trein uit het zicht verdwijnt

Dan moet ik alleen in mijn kamer blijven om te verliezen of te winnen

Terwijl deze wilde beditter-afbeeldingen terugkomen om me in te zoomen