Amsterdam - Marc Almond

In the port of Amsterdam, there’s a sailor who sings

Of the dreams that he brings from the wide open sea

In the port of Amsterdam, there’s a sailor who sleeps

While the river-bank weeps to the old willow tree

In the port of Amsterdam, there’s a sailor who dies

Full of beer, full of cries, in a drunken down fight

But in the port of Amsterdam, there’s a sailor who’s born

On a muggy hot morn, by the dawn’s early light

In the port of Amsterdam, where the sailors all meet

There’s a sailor who eats only fish-heads and -tails

And he’ll show you his teeth that have rotted too soon

That can drink down the moon, that can haul up the sails

And he turns to the cook, with his arms open wide

«Bring me more fish, put it down by my side»

And he wants so to belch, but he’s too full to try

So he gets up and he laughs, and he zips up his fly

In the port of Amsterdam, you can see sailors dance

Paunches bursting their pants, grinding women to paunch

They’ve forgotten the tune that their whiskey-voice croaks

Splitting the night with the roar of their jokes

And they turn and they dance and they laugh and they lust

Til the rancid sound of the accordion bursts

And it’s into the night with their pride in their pants

And the slut that they tow underneath the streetlamps

In the port of Amsterdam there’s a sailor who drinks

And he drinks, and he drinks, and he drinks once again

He drinks to the health of the whores of Amsterdam

Who have promised their love to a thousand other men

They have bargained their bodies, their virtues all gone

For a few dirty coins, and when he can’t go on

He puts his nose in the air, and he wipes it up above

And he pisses like I cry for an unfaithful love

In the port of Amsterdam, in the port of Amsterdam

In the port of Amsterdam

In de haven van Amsterdam zingt een zeeman

Van de dromen die hij meebrengt van de wijde open zee

In de haven van Amsterdam slaapt een matroos

Terwijl de rivieroever huilt om de oude wilg

In de haven van Amsterdam sterft een matroos

Vol bier, vol geschreeuw, in een dronken strijd

Maar in de haven van Amsterdam is een zeeman geboren

Op een zwoele hete ochtend, bij het vroege ochtendlicht

In de haven van Amsterdam, waar de zeelieden elkaar ontmoeten

Er is een zeeman die alleen vissenkoppen en -staarten eet

En hij zal je zijn tanden laten zien die te snel zijn verrot

Dat kan de maan leegdrinken, dat kan de zeilen hijsen

En hij wendt zich tot de kok, met zijn armen wijd open

«Breng me meer vis, leg hem naast me neer»

En hij wil zo boeren, maar hij is te vol om te proberen

Dus hij staat op en hij lacht, en hij ritst zijn vlieg dicht

In de haven van Amsterdam zie je zeelieden dansen

Pennen barsten uit hun broek, vrouwen malend tot pens

Ze zijn het deuntje vergeten dat hun whisky-stem kraakt

De nacht splitsen met het gebrul van hun grappen

En ze draaien en ze dansen en ze lachen en ze lusten

Tot het ranzige geluid van de accordeon barst

En het is in de nacht met hun trots in hun broek

En de slet die ze onder de straatlantaarns slepen

In de haven van Amsterdam is er een matroos die drinkt

En hij drinkt, en hij drinkt, en hij drinkt nog een keer

Hij drinkt op de gezondheid van de hoeren van Amsterdam

Die hun liefde aan duizend andere mannen hebben beloofd

Ze hebben onderhandeld over hun lichaam, hun deugden zijn allemaal weg

Voor een paar vuile munten, en als hij niet verder kan

Hij steekt zijn neus in de lucht en veegt hem van boven af

En hij pist alsof ik huil om een ​​ontrouwe liefde

In de haven van Amsterdam, in de haven van Amsterdam

In de haven van Amsterdam