Калевала - Мара

Словно чаши золотом заполнены,

Приставали к берегу суда.

Где её ждала я ночью темною,

Думала - вернется навсегда.

Она приходила полночью, она оставалась до утра.

Она не хотела, чтоб о ней знали люди Севера.

Распускала длинны волосы,

Босыми ногами ступала по мху.

Умывалась каплями росы,

Собирала травы и морошку.

Она приходила полночью, она оставалась до утра,

Она не хотела, чтоб о ней знали люди Севера.

Она поклонялась лишь богам лесным,

И ножом чертила у костра.

На алтаре из бронзовой сосны

Приносила в жертву каждый раз

Меня... Полночью… Оставаясь только до утра.

Она не хотела, чтоб о ней знали люди Севера.

Она приходила полночью, она оставалась до утра,

Она не хотела, чтоб о ней знали люди Севера.

Словно чаши золотом заполнены,

К берегу суда.

Ночью темною… Думала вернется…

Als schalen gevuld met goud

Ze landden op de oever van het hof.

Waar ik op haar wachtte in de donkere nacht,

Ik dacht dat het voor altijd terug zou zijn.

Ze kwam om middernacht, ze bleef tot de ochtend.

Ze wilde niet dat de mensen in het noorden van haar wisten.

Ontketend lang haar

Ze liep blootsvoets op het mos.

Gewassen met dauwdruppels

Verzamelde kruiden en bergbraambessen.

Ze kwam om middernacht, ze bleef tot de ochtend

Ze wilde niet dat de mensen in het noorden van haar wisten.

Ze aanbad alleen de goden van het bos,

En trok met een mes bij het vuur.

Op een altaar van bronzen dennen

Elke keer opgeofferd

Ik... Middernacht... Ik blijf alleen tot de ochtend.

Ze wilde niet dat de mensen in het noorden van haar wisten.

Ze kwam om middernacht, ze bleef tot de ochtend

Ze wilde niet dat de mensen in het noorden van haar wisten.

Als schalen gevuld met goud

Naar het gerechtsgebouw.

Donker 's nachts... Ik dacht dat het terug zou komen...