Sei Lá (Ao Vivo) - Maneva

Sei lá, como não cedo aos fatos e já desisto de tentar

Já cansei de ver eu me machucar

Tentei esquecer as promessas jogando as memórias pro ar

Mas fazer o que?

Se eu respiro ar

A solidão, me dobrou e me jogou ao chão

Amarga dor, me roía no interior

E me marcou, abriu corte que sangra as memórias do amor

Nem sei, se as verdades que digo faz par com que sinto sei lá

Sei que derramei sal do meu olhar

Lembrei, de uma manhã gelada o ar era fumaça a embaçar

Lembro que sorriu vendo eu chorar

Não temo o chão, tenho amigos que se mostram irmãos

Não temo a dor, pois sem ela não existe o amor

A cicatriz, é o que nos faz lembrar que o passado é real 2x

Ik weet het niet, hoe ik niet toegeef aan de feiten en ik geef het al op om het te proberen

Ik ben het zat om mezelf gekwetst te zien worden

Ik probeerde de beloften te vergeten door de herinneringen in de lucht te gooien

Maar wat doen?

Als ik lucht inadem

Eenzaamheid, boog me voorover en gooide me op de grond

Bittere pijn, ik knaagde aan de binnenkant

En het markeerde me, het opende een snee die de herinneringen aan liefde doet bloeden

Ik weet het niet eens, of de waarheden die ik zeg overeenkomen met hoe ik me voel, ik weet het niet

Ik weet dat ik zout uit mijn ogen heb gemorst

Ik herinnerde me dat op een ijzige ochtend de lucht aan het beslaan was

Ik herinner me dat hij glimlachte terwijl hij me zag huilen

Ik ben niet bang voor de grond, ik heb vrienden die broers zijn

Ik ben niet bang voor pijn, want zonder pijn is er geen liefde

Het litteken herinnert ons eraan dat het verleden 2x echt is