Moleque de Favela (Ao Vivo) - Maneva

Deixa o moleque correr,

Deixa o menino brincar,

Dê asas para voar,

Mas cuida pra não se envolver se vê.

Então registre moleque ligeiro,

Está no radinho fazendo dinheiro,

Não tem carteira, mas fez seu destino,

Rasgando a favela na fuga de moto,

Quem vai lhe pegar?

Mais um moleque perdido no beco,

Jogava bola descalço, o chão em sua face o fazia

feliz,

E nas viagens sonhava em ser Bob Marley,

E nas rimas almejava ser o Racionais,

Com os amigos e tal cantando um fundo de quintal,

Desandou geral na escola ele anda mal.

E a vida vai voraz, sempre veloz demais,

Quantas famílias já perderam a paz,

E a vida vai voraz, sempre veloz demais,

Quantos moleques não estão entre a gente mais.

(2x)

Marcas do sofrimento, realidade perversa,

Enquanto existem sapatos pisando em tapete persa,

Num mundo globalizado, onde a pobreza nos cerca,

Além de pilantras fardados, que lutam sua própria

guerra.

No glamour do crime, molecada ligeira,

Bem armada, de campana na subida da ladeira,

Está longe o futuro que reflete a esperança,

E sem poder brincar agora já entrou na dança.

Barulho de bala enquanto ele crescia,

Em meio ao caos, choro abafado, fazia a sua poesia,

Mostrando a dura realidade de ser quem ele era,

Um soldado destemido, um moleque de favela

Laat het kind rennen,

Laat de jongen spelen,

Geef vleugels om te vliegen,

Maar pas op dat u niet betrokken raakt als u het ziet.

Dus registreer lichte snotaap,

Hij is bij de radio om geld te verdienen,

Hij heeft geen portemonnee, maar hij maakte zijn lot,

De favela verscheuren in de ontsnapping van de motorfiets,

Wie zal je halen?

Nog een kind verdwaald in het steegje,

Speelde op blote voeten, de vloer op zijn gezicht deed het

vrolijk,

En op mijn reizen droomde ik ervan Bob Marley te zijn,

En in de rijmpjes wilde ik de rationele zijn,

Met vrienden en zo zingen in een achtertuin,

Hij ging in het algemeen naar beneden op school, het gaat niet goed met hem.

En het leven gaat vraatzuchtig, altijd te snel,

Hoeveel gezinnen hebben hun vrede verloren,

En het leven gaat vraatzuchtig, altijd te snel,

Hoeveel kinderen zijn er niet meer onder ons.

(2x)

Tekenen van lijden, perverse realiteit,

Terwijl er schoenen op Perzisch tapijt stappen,

In een geglobaliseerde wereld, waar armoede ons omringt,

Naast geüniformeerde schurken, die vechten tegen hun eigen

oorlog.

In de glamour van misdaad, lichte kinderen,

Goed bewapend, met campane op de heuvel klimmen,

De toekomst die de hoop weerspiegelt, is ver weg,

En zonder nu te kunnen spelen, deed hij al mee met de dans.

Kogelgeluid toen hij opgroeide,

Te midden van de chaos schreef hij, gedempt huilend, zijn poëzie,

De harde realiteit laten zien van wie hij was,

Een onverschrokken soldaat, een favelakind