Sanctimony - Make Do And Mend

What ever happened to the first summer we ran away?

Hearing our hearts pound on 95 Southbound.

We never saw a snow angel’s half-chance in hell we’d be betrayed by the sound.

It’s taken so long for me to come back around.

What ever happened to the first summer we ran away?

There wasn’t anyone who cared;

still we took up the chase.

You couldn’t slip a hair between us and the world that we held in our gaze.

It’s so hard not to compare once you notice there’s nothing there.

You’ve got to wonder what keeps us here.

Is it devotion or fear?

It’s still so easy to hear.

We forced ourselves to ignore this year the ever-audible siren song of the

Econoline’s gears.

What ever happened to the last time you thought it was safe

to lower your guard down once you heard the guitar sound?

There was no heaven like no sign of a stage between the mic and the crowd.

It’s taken so long for me to come back around,

but I’m starting to realize now where I was missing out.

I’m always missing out.

We can’t fight and we can’t win, but we’re the boys and we won’t give in.

Wat is er ooit gebeurd met de eerste zomer dat we wegliepen?

Ons hart horen bonzen op 95 Southbound.

We hebben nooit de halve kans van een sneeuwengel gezien in de hel dat we zouden worden verraden door het geluid.

Het heeft zo lang geduurd voordat ik terugkwam.

Wat is er ooit gebeurd met de eerste zomer dat we wegliepen?

Er was niemand die erom gaf;

toch gingen we de achtervolging in.

Je kon geen haar tussen ons en de wereld laten glijden die we in onze blik hielden.

Het is zo moeilijk om niet te vergelijken als je merkt dat er niets is.

Je moet je afvragen wat ons hier houdt.

Is het toewijding of angst?

Het is nog steeds zo gemakkelijk om te horen.

We dwongen onszelf dit jaar het altijd hoorbare sirenelied van de

De versnellingen van Econoline.

Wat is er gebeurd met de laatste keer dat je dacht dat het veilig was?

om je hoede te verlagen zodra je het gitaargeluid hoorde?

Er was geen hemel zoals geen teken van een podium tussen de microfoon en de menigte.

Het heeft zo lang geduurd voordat ik terugkwam,

maar ik begin me nu te realiseren waar ik iets mis.

Ik mis altijd.

We kunnen niet vechten en we kunnen niet winnen, maar we zijn de jongens en we zullen niet toegeven.