Each Of Us - Make Do And Mend

I promised I’d be true come high water or hell.

I told you that I’d hold you through student loans and dry spells,

but sometimes promises they don’t mean nothing.

But each of us is every bit as guilty as the other one is now.

I wouldn’t turn it around.

As far as I see, there’s just no way around

that sometimes love leaves, and that leaves you and me to sort it out.

Was it the «I love yous"and the «I'll be home soons»

or the «Baby please don’t wait ups"that start to sound like rain drops?

A skipping record.

A ticking clock.

Now we both know how the distance looms,

but it’s a different kind distance when you’re just in the next room.

We’re both getting a signal but want it to stop.

Think of me when the church bells ring

down the street from the beach house in the spring.

The Merrimack’s still thawing out and I miss everything.

Think of me when the flowers bloom

on the window sill in the living room.

The Merrimack’s still thawing out and I miss everything.

Ik heb beloofd dat ik waar zou zijn, bij hoog water of in de hel.

Ik heb je gezegd dat ik je zou vasthouden met studieleningen en droge perioden,

maar soms beloven ze niets.

Maar ieder van ons is net zo schuldig als de ander nu.

Ik zou het niet omdraaien.

Voor zover ik zie, is er gewoon geen weg omheen

dat soms liefde weggaat, en dat laat jou en mij om het uit te zoeken.

Was het de «I love yous» en de «I’ll be home soons»

of de "Baby, wacht alsjeblieft niet" die beginnen te klinken als regendruppels?

Een record dat wordt overgeslagen.

Een tikkende klok.

Nu weten we allebei hoe de afstand opdoemt,

maar het is een ander soort afstand als je net in de volgende kamer bent.

We krijgen allebei een signaal, maar willen dat het stopt.

Denk aan mij wanneer de kerkklokken luiden

verderop in de straat van het strandhuis in de lente.

De Merrimack ontdooit nog steeds en ik mis alles.

Denk aan mij wanneer de bloemen bloeien

op de vensterbank in de woonkamer.

De Merrimack ontdooit nog steeds en ik mis alles.