Winds of One Thousand Winters - Mael Mórdha

Clouds darken and dampen My spirit

As My brow bows low

While My eyes see only earth

The engraining of furrows on My soul

Feels as though the winds of one thousand winters

Have hacked away whatever life existed

Within My now battered link

To the world of Donn

He calls

But not for Me to follow

He calls out

Storms of support for My cause

He calls out storms

Which feed But dying embers

That grow slowly from the ash

Which had threatened to engulf

And rise

Rise to flames

Which burn

Which burn the dead wood

Onward, yes onward comes the bellowing cries

Which resounds through the hills

As the stag roars in triumph

Once again he will rise, a Rí­ of the South

And with him will rise the hope of the Gael

Embrace the new with purpose and vigor

Revive the old and condemn Gall Glassa

Wolken verduisteren en temperen Mijn geest

Terwijl Mijn voorhoofd buigt zich laag

Terwijl Mijn ogen alleen de aarde zien

De gravure van voren op Mijn ziel

Voelt alsof de wind van duizend winters

Hebben weggehakt welk leven er ook bestond

Binnen Mijn nu gehavende link

Naar de wereld van Donn

Hij belt

Maar niet aan mij om te volgen

Hij roept:

Stormen van steun voor Mijn zaak

Hij roept stormen

Welke feed Maar stervende sintels

Die langzaam uit de as groeien

Die had gedreigd te verzwelgen

en opstaan

Stijgen tot vlammen

welke branden?

Die het dode hout verbranden?

Voorwaarts, ja verder komen de brullende kreten

Die weerklinkt door de heuvels

Terwijl het hert brult in triomf

Opnieuw zal hij opstaan, een Rí van het Zuiden

En met hem zal de hoop van de Gael . stijgen

Omarm het nieuwe met doel en kracht

Herleef het oude en veroordeel Gall Glassa