Damned When Dead - Mael Mórdha

The earth cold and damp presses against my shroud

Mortality has fled my mortal frame

Immortal will forever be my name

This earth has drank much blood

In the fight to save my land

Strange it is this feeling knowing my crown has passed to the Gall’s hand

The bells knell in sorrow as I am lowered down

The cold earth is silent for a time

My headstone, a cross of stone, bears my name

To remind all men that here I lie

Deep within the bosom of the world

I finally become aware

Noises that I cannot comprehend

Whispers at first but now a roar

Deafening it is, fear does grip my soul

What is this ancient horror that calls me to its own?

A thunderous crack sounds overhead

As my cross is shorn in two

Has God passed sentence on my life?

I fear it could be true

My soul is slowly being sucked back to whence it came

Slowly I realise it be not God

Manannán be his name

The earth which I no longer feel press against my skin

The shroud half hanging from my corpse

Trailing still within the bog which spews me up from the bowels

Of this ancient land I knew

Ochone, what is this hell on earth

Is this what from my dreams grew?

Putrid when living, damned when dead

De koude en vochtige aarde drukt tegen mijn lijkwade

De sterfelijkheid is uit mijn sterfelijke frame gevlucht

Onsterfelijk zal voor altijd mijn naam zijn

Deze aarde heeft veel bloed gedronken

In de strijd om mijn land te redden

Vreemd, het is dit gevoel dat ik weet dat mijn kroon is overgegaan in de hand van Gall

De klokken luiden in verdriet terwijl ik neergelaten word

De koude aarde is een tijd stil

Mijn grafsteen, een stenen kruis, draagt ​​mijn naam

Om alle mannen eraan te herinneren dat ik hier lig

Diep in de boezem van de wereld

Ik word me eindelijk bewust

Geluiden die ik niet kan verstaan

Fluistert eerst, maar nu een brul

Oorverdovend is het, angst grijpt mijn ziel

Wat is deze oude gruwel die me tot zijn eigen roept?

Er klinkt een donderende knal boven ons hoofd

Omdat mijn kruis in tweeën is geschoren

Heeft God een vonnis over mijn leven uitgesproken?

Ik vrees dat het waar kan zijn

Mijn ziel wordt langzaam teruggezogen naar waar het vandaan kwam

Langzaam realiseer ik me dat het niet God is

Manannán zij zijn naam

De aarde die ik niet meer voel drukken tegen mijn huid

De lijkwade die half aan mijn lijk hangt

Slepend nog steeds in het moeras dat me uit de ingewanden spuwt

Van dit oude land dat ik kende

Ochone, wat is deze hel op aarde?

Is dit wat uit mijn dromen groeide?

Verrot als je leeft, verdoemd als je dood bent