Operette: La belle de Cadix: Le Clocher Du Village - Luis Mariano

Je revois le clocher du village

Où mon cœur a connu tant de bonheur

Il est là, sous mes yeux, troublante image

D’un passé qui ne fut jamais trompeur

J’aperçois la maison sous le lierre

La fontaine où se mire un vieux pêcher

Quelle joie quand la vie vous indiffère

De revoir son village et son clocher !

Qu’il est troublant de pouvoir revenir

Au pays du souvenir

De retrouver tous les premiers émois

Des souvenirs d’autrefois

Je revois le clocher du village

Où mon cœur a connu des mots si doux

Et je sens dans mon âme assez volage

Résonner l’heure bleue du rendez-vous

J’aperçois deux amants sous la lune

Qu’un baiser tendrement va rapprocher

Quelle joie quand la vie vous importune

De revoir son village et son clocher !

Ik zie de dorpsklokkentoren weer

Waar mijn hart zoveel geluk kende

Daar is het, voor mijn ogen, verontrustend beeld

Uit een verleden dat nooit bedrieglijk was

Ik zie het huis onder de klimop

De fontein waar een oude perzikboom wordt weerspiegeld

Wat een vreugde als het leven je onverschillig laat

Om zijn dorp en zijn klokkentoren weer te zien!

Hoe verontrustend is het om terug te kunnen keren

In het land van herinneringen

Om alle eerste emoties te vinden

Herinneringen aan vroeger

Ik zie de dorpsklokkentoren weer

Waar mijn hart woorden heeft gekend die zo lief zijn

En ik voel me in mijn ziel nogal wispelturig

Laat het blauwe uur van het rendez-vous klinken

Ik zie twee geliefden onder de maan

Dat een tedere kus dichterbij zal brengen

Wat een vreugde als het leven je dwars zit

Om zijn dorp en zijn klokkentoren weer te zien!