Nuit Blanche - Lofofora

La nuit sera longue et blanche, déjà, on y voit tellement mieux qu’en plein jour

J’ai rendez-vous avec toi ma princesse de cristal aux yeux fous,

pour encore te suivre à la trace, ton portrait serré à mon coup

Je te veux, pour moi seul, couchée sur la glace là où mon reflet devient flou

De connivence, je flanche toujours du côté où ça penche

Par chance, j’ai survécu aux avalanches

Tant bien que mal

Ce soir demain n’existe plus, pour le démon et ses merveilles, je pourrais,

si jamais je suis perdu, gravir les neiges éternelles

Comme une traînée de poudre, jusqu'à la dernière miette, j’ai dessiné ma route

dans le tonnerre et la tempête

De connivence, je flanche toujours du côté où ça penche

Par chance, j’ai survécu aux avalanches

Tant bien que mal

En vagues de chaleur chavirée, elle s’approche et s’efface, je m’abandonne

attiré

Personne ne prendra sa place.

Je ne veux rien savoir de ces choses qu’elle me

cache

À mesure qu’elle m’accroche le reste du monde se détache

De nacht zal lang en wit zijn, we kunnen nu al zoveel beter zien dan op klaarlichte dag

Ik heb een date met jou, mijn gekogige kristalprinses,

om je weer te volgen, je portret strak om mijn nek

Ik wil dat je, voor mij alleen, op het ijs ligt waar mijn spiegelbeeld vervaagt

In samenzwering, ik buig altijd de manier waarop het leunt

Gelukkig heb ik de lawines overleefd

Zo goed als ze konden

Vanavond bestaat morgen niet meer, want de duivel en zijn wonderen kon ik,

als ik ooit verdwaald ben, beklim dan de eeuwige sneeuw

Als een lopend vuurtje, tot de laatste kruimel, heb ik mijn weg getrokken

bij donder en storm

In samenzwering, ik buig altijd de manier waarop het leunt

Gelukkig heb ik de lawines overleefd

Zo goed als ze konden

In golven van gekapseisde hitte nadert ze en vervaagt, ik geef me over

aangetrokken

Niemand zal zijn plaats innemen.

Ik wil niets weten over de dingen die ze me vertelt

verborgen

Terwijl ze me vastpakt, valt de rest van de wereld weg