Le fond et la forme - Lofofora

Le fond et la forme, déforment et défont

De vices de forme en lames de fond la folie des hommes chante à l’unisson,

fait des bulles comme dans l’eau d’un poisson voient dans les nuages de

sombres images

Comme la terre est ronde, comme l’eau est profonde, comme la route est longue

Quand la lune est pleine d’ici on devine les plantes des arbres la cime

Comme un sortilège parfois se dessine une forme aérienne nouée d’une ligne,

le visage d’un ange au sourire étrange

Les gens du village ne laissent pas faire les vauriens qui crachent devant le

cimetière

Et comme des lâches ils jettent des pierres sur les trains qui passent avant la

frontière

On aime son prochain tous les dimanches matins

Dans la grande ville le bruit du moteur d’une chape grise étouffe nos cœurs,

reste une valise, le regard moqueur, des phares qui scintillent,

n’a plus de couleur

Tout s’emballe d’un voile sale.

Le brouillard nous avale

Inhoud en vorm, vervormen en ongedaan maken

Van ondeugden van vorm tot grond zwelt de waanzin van mannen in koor,

maakt bellen zoals in het water van een vis in de wolken van

donkere foto's

Hoe de aarde rond is, hoe diep het water is, hoe lang de weg is

Als de maan vanaf hier vol is, raden we de planten van de bomen aan de top

Zoals een spreuk soms een luchtvorm tekent, vastgebonden met een lijn,

het gezicht van een engel met een vreemde glimlach

De mensen van het dorp laten de boefjes die voor de neus spugen niet

begraafplaats

En als lafaards gooien ze stenen naar de passerende treinen voor de

grens

We houden elke zondagochtend van onze naaste

In de grote stad verstikt het geluid van de motor van een grijze dekvloer ons hart,

blijft een koffer, de spottende blik, flikkerende koplampen,

heeft geen kleur

Alles is gehuld in een vuile sluier.

De mist slokt ons op