Auto-pilote - Lofofora

Debout jusqu’au bout du dernier souffle d’air dont le goût promet d'être amer

Encore debout jusqu’au bout du dernier rayon de lumière

Un dernier trou dans les nuages juste avant l’ultime nuit

L’instant maudit où s'éteignent les étoiles et le soleil s'évanouit

Par-dessus les flots de larmes, par-delà tous les cris

Il existe une autre loi que celle des hommes au regard gris

Je me surprends à rêver, à décoller du sol, ignorant les signaux,

les appels qui m’ordonnent de redescendre

Sans pilote et sans manuel, je finirais en cendres

Que m’importe alors de m'écraser pourvu que je m’envole?

Tant que dans l’obscurité subsiste encore une dernière étincelle

Fermement se tenir au serment de lui rester fidèle, qu’elle me guide vers le

meilleur

Toujours qu’elle m’illumine, qu’elle éclaire à nouveau mon âme déjà rongée par

la vermine

Demande l’autorisation de ne plus atterrir

A quoi bon si le nectar qui me délecte me fait l’effet d’un poison

Briser à jamais les chaînes qui vers le fond m’entraînent

Ne plus me laisser noyer dans le noir broyé

Déployer le courage, ne plus jamais vivre à moitié

Remontez les raz-de-marée qui poussent à renoncer, toujours avancer !

Déserteur de l’armée des victimes, évadé du tourment, ici-bas, même le chasseur

déprime

Voyez, vous ne m’aurez pas vivant

Insoumis à la gravité, réfractaire à ces vérités de paradis qui s’enfuient et

d’enfers mérités

Staand tot het einde van de laatste ademtocht die belooft bitter te smaken

Staat nog steeds tot het einde van de laatste lichtstraal

Een laatste gat in de wolken net voor de laatste nacht

Het vervloekte moment waarop de sterren uitgaan en de zon vervaagt

Boven de vloed van tranen, vooral de kreten

Er is een andere wet dan die van de mannen met grijze ogen

Ik merk dat ik aan het dagdromen ben, van de grond kom, signalen negeer,

de telefoontjes die me naar beneden halen

Zonder piloot en zonder handleiding zou ik in de as belanden

Wat maakt het mij dan uit om te crashen zolang ik maar wegvlieg?

Zolang er in de duisternis nog een laatste vonk is

Houd de eed stevig vast om haar trouw te blijven, moge zij mij leiden naar de

beter

Altijd dat het mij verlicht, dat het weer verlicht, mijn ziel die al is weggevreten door

het ongedierte

Vraag toestemming om niet meer te landen

Wat heb ik eraan als de nectar die mij verrukt als vergif voelt?

Breek voor altijd de kettingen die me naar beneden slepen

Laat me niet meer verdrinken in het verpletterde donker

Zet moed in, leef nooit meer half

Ga de vloedgolven op die duwen om op te geven, ga altijd vooruit!

Deserteur uit het leger van slachtoffers, ontsnapt aan kwelling, hier beneden, zelfs de jager

depressief

Kijk, je wilt me ​​niet levend hebben

Niet onderworpen aan de zwaartekracht, ongevoelig voor die hemelse waarheden die weglopen en...

verdiende hel