L'éclipse - Lofofora

On y a cru, mon amour, que ça nous arriverait

Un aller en première pour l’idylle inégalée

On la voulait l’histoire, on pensait l’avoir méritée

Alors tu m’as ouvert ton coeur et j’ai plongé sans hésiter

Tu savais que j'étais pas étanche

Dans l’ivresse des profondeurs

Je voyais comme une dernière chance

Sans m’estimer à la hauteur

De pénétrer ton existence

Mais on se trouvait si beaux dans le miroir

Que nos regards nous offraient

Au grand jamais on y verrait un pavé dans le reflet

C'était tellement surnaturel et évident

Qu’on aurait traversé la mer à pieds sans se demander comment

On y a cru c’est vrai

Mais peut être pas assez

Maintenant va savoir quand va nous passer

Le sale goût amer dur à avaler

T'étais ma viscérale, ma fiancée de Frankenstein, ma madame rêve

Celle qui fait monter la sève et tomber la pression

Tu semblais me réanimer me ramener à la raison

Avant toi j'étais zombie, prince de Valachie

Comme une momie qui s'étirait dans des fondations avachies

Prêt à mourir encore cent fois pour goutter ta substance

Je t’ai dévoré à outrance

On y a cru d’accord

Peut être même un peu trop fort

Dans nos cris dans nos corps

Va savoir à quelle heure s'éclipseront les remords

Pour toi, j’aurais voulu soulever des montagnes

Mais je suis du genre à baisser les bras devant un tas de sable

Dans mon bac à râteaux, pas de quoi faire un château

Seulement un grain écrasé dans un étau

Quand tendrement tu prenais ma tête entre tes mains

Moi je me la prenais moins et ça me faisait du bien

Mais ma connerie, ma folie, mes manières, de gamins

T’ont poussée ma chérie à écrire le mot fin

Et me voilà dans mon coin à chialer comme un con

Il me fallait au moins ça pour que je t'écrive encore une chanson

Et que j’apprenne que l’amour ne sert pas de remède

J'étais trop ignorant pour te prendre sans te perdre

Je te souhaite l’extase avec un autre que moi

Mais pas tout de suite

Qu’un prince charmant te rende visite et heureuse

Mais quand même pas trop vite

Et subsiste l’espoir que quelque part dans ta mémoire cachée

Mon nom ne soit pas sur liste noire mais sur papier glacé

Qu’il te revienne avec des souvenirs à consumer

Si jamais un soir la chaleur venait à manquer

On y a cru d’accord

Peut être même un peu trop fort

Dans nos cris dans nos corps

Va savoir à quelle heure s'éclipseront les remords

We geloofden, mijn liefste, dat het ons zou overkomen

Een eerste poging voor ongeëvenaarde romantiek

We wilden het verhaal, we dachten dat we het verdienden

Dus je opende je hart voor mij en ik dook er zonder aarzeling in

Je wist dat ik lekte

In de bedwelming van de diepten

Ik zag het als een laatste kans

Zonder mezelf waardig te achten

Om je bestaan ​​binnen te dringen

Maar we zagen er zo mooi uit in de spiegel

Dat onze ogen ons aanboden

Nooit zouden we een kasseien in de weerspiegeling zien

Het was zo bovennatuurlijk en duidelijk

Dat we te voet de zee zouden zijn overgestoken zonder ons af te vragen hoe

We geloofden dat het waar is

Maar misschien niet genoeg

Nu wie weet wanneer we passeren

De vuile bittere smaak moeilijk te slikken

Je was mijn visceraal, mijn bruid van Frankenstein, mijn vrouwelijke droom

Degene die het sap doet stijgen en de druk doet dalen

Je leek me te doen herleven, breng me tot bezinning

Voor jou was ik een zombie, Prins van Walachije

Als een mummie die zich uitstrekt in afbrokkelende fundamenten

Klaar om nog honderd keer te sterven om je spullen te proeven

Ik verslond je tot overmaat

We geloofden het oke

Misschien zelfs een beetje te luid

In onze kreten in ons lichaam

Wie weet wanneer wroeging zal wegglippen

Voor jou had ik graag bergen verzetten

Maar ik ben het type om een ​​hoop zand op te geven

In mijn harkbak, niets om een ​​kasteel te maken

Alleen graan geplet in een bankschroef

Toen je teder mijn hoofd in je handen nam

Ik nam het minder en het voelde goed

Maar mijn bullshit, mijn waanzin, mijn jongensachtige manieren

Ik heb je geduwd schat om het eindwoord te schrijven

En hier zit ik in mijn hoek te huilen als een idioot

Het kostte me tenminste dat om nog een nummer voor je te schrijven

En leer dat liefde geen remedie is

Ik was te onwetend om je te nemen zonder je te verliezen

Ik wens je extase met iemand anders dan ik

Maar niet nu

Moge een charmante prins je bezoeken en gelukkig zijn

Maar nog steeds niet te snel

En er blijft de hoop dat ergens in je verborgen geheugen

Mijn naam staat niet op de zwarte lijst maar glanzend

Moge hij bij je terugkomen met herinneringen om te consumeren

Als ooit op een avond de hitte op was?

We geloofden het oke

Misschien zelfs een beetje te luid

In onze kreten in ons lichaam

Wie weet wanneer wroeging zal wegglippen