Au Secours - Lofofora

Regarde tomber les étoiles !

Plus un instant à laisser filer

Chaque minute est comptée

Chaque halte est une insulte

A la spirale qui nous avale

Rien ne s’installe à jamais

C’est mauvais de s’attacher

Sachez: la prochaine seconde

Est déjà un autre monde, en plein élan

Poussé en avant quoi qu’il advienne

Le train n’attend pas ceux qui arrivent à la traîne

Le vent emmènera ceux qui n’en valaient pas la peine

Et balaye les mares de sang saignées aux quatre veines

Regarde tomber les étoiles !

Nous voulons plus d’images

Plus de mouvement, de sons

Qu’on nous mente, on s’en fout

Nous voulons le frisson, de l'émotion

Même sous la forme d’un opéra-savon

Profitons-en, pendant qu’il est temps

Nous savons qu’après la pluie viendront l’orage et les glaçons de l’hiver

C’est écrit, par les sages, depuis des millénaires

Sur des manuscrits jaunis, oubliés sous la poussière

Que font les murs quand ils tremblent

On n’a plus qu'à se taire et pleurer

Se terrer, apeurés et prier, espérer, et rester asphyxiés

Et chacun se débat pour dévorer sa part

S’inviter au dernier festin des porcs

Avant qu’il ne soit trop tard

Avant que l’on admette enfin qu’on avait tort

Et pleurer, se terrer, apeurés, et prier, espérer, et rester asphyxiés

Quand il ne sera plus temps de courir aussi vite

Aurons-nous le pouvoir de repousser les limites?

Quand de sombres nuages obscurciront le ciel

Sera-t-il encore temps de songer à l'éveil?

Lorsqu’on aura sali toute l’eau des rivières

Pourrons-nous encore revenir en arrière?

Quel sera notre ultime recours

Et vers qui se tourner pour appeler au secours?

Quel sera le poids de tous nos beaux discours

Lorsque nos utopies seront pendues haut et court?

Reste l’animal qui appelle au secours

Et j’appelle au secours

Suis-je donc un monstre

Une rature, une erreur de la nature

Le fruit trop vert ou trop mûr d’une humanité immature

Une créature instable saturée de données

Jetée en pâture aux valeurs d’une culture erronée

Un être irraisonné après deux millions d’années

Dressé sur ses deux pieds, passés à piétiner

Deux mains faites pour construire des machines à détruire

Une bouche pour mentir et appeler au secours

Kijk hoe de sterren vallen!

Nog even om los te laten

Elke minuut wordt geteld

Elke stop is een belediging

Naar de spiraal die ons opslokt

Niets komt ooit tot rust

Het is slecht om gehecht te raken

Weet: de volgende seconde

Is al een andere wereld, in volle gang

Naar voren geduwd, wat er ook gebeurt

De trein wacht niet op laatkomers

De wind zal degenen nemen die het niet waard waren

En veeg de plassen bloed uit de vier aderen weg

Kijk hoe de sterren vallen!

We willen meer foto's

Meer beweging, geluiden

Lieg tegen ons, het kan ons niet schelen

We willen de spanning, de spanning

Zelfs in de vorm van een soapserie

Laten we ervan genieten, nu het tijd is

We weten dat na de regen de storm en de ijspegels van de winter zullen komen

Het is al millennia geschreven door de wijzen

Op vergeelde manuscripten, vergeten onder het stof

Wat doen de muren als ze schudden?

We moeten gewoon onze mond houden en huilen

Blijf in angst en bid en hoop en stik

En elk worstelt om zijn deel te verslinden

Nodig jezelf uit voor het laatste varkensfeest

Voordat het te laat is

Voordat we eindelijk toegeven dat we ongelijk hadden

En huil, word doodsbang en bid, hoop en stik

Wanneer het niet langer tijd is om zo snel te rennen

Zullen we de kracht hebben om de grenzen te verleggen?

Wanneer donkere wolken de lucht verduisteren

Zal er nog tijd zijn om na te denken over ontwaken?

Als we al het water van de rivieren hebben verontreinigd

Kunnen we nog terug?

Wat zal ons laatste redmiddel zijn?

En waar kunt u terecht om hulp in te roepen?

Wat zal het gewicht zijn van al onze mooie toespraken

Wanneer zullen onze utopieën hoog en kort worden opgehangen?

Blijft het dier dat om hulp roept

En ik roep om hulp

Ben ik een monster?

Een doorhaling, een fout van de natuur

De overdreven groene of overrijpe vrucht van een onvolwassen mensheid

Een onstabiel wezen verzadigd met gegevens

Gegooid naar de waarden van een verkeerde cultuur

Een irrationeel wezen na twee miljoen jaar

Opgeheven op zijn twee voeten, voorbij om te vertrappen

Twee handen gemaakt om machines te bouwen om te vernietigen

Een mond om te liegen en om hulp te roepen