Гордость рушит города - Лиза Лукашина

Ты говоришь, в твоей душе метаморфозы?

Слова впиваются в сознанье, как занозы?

Обида чертит свои линии на коже,

Прощенье хочет быть реальным, но не может.

Ты говоришь, отдался смелости всецело?

Твоя душа уже у страха под прицелом.

Бунтарство медленно калечит твою душу,

Но так не хочется смиренью быть послушным.

ПР: Пульс очертит землю, я проснусь.

Я к ошибкам прошлого не вернусь!

Не суди других и избежишь суда.

Гордость рушит города, рушит города!

Да!

Ночь закрыла дверь опять,

Душа в пыли?

Пора вставать.

И с колен слепую душу поднимай и дальше слушай.

Ночь перекрыла кислород,

Кто остается, кто идет?

Длилась долго, но она — небесконечная война.

Двигаясь дальше, прошу я без фальши:

«Не оставляй меня здесь!»

Bedoel je dat er metamorfosen in je ziel zijn?

Kleven woorden als splinters in het bewustzijn?

Wrok trekt zijn lijnen op de huid,

Vergeving wil echt zijn, maar dat kan niet.

Je zegt dat je jezelf helemaal aan de moed hebt overgegeven?

Je ziel staat al onder schot van angst.

Opstand verlamt langzaam je ziel

Maar nederigheid wil niet gehoorzaam zijn.

PR: De pols zal de aarde omlijnen, ik zal wakker worden.

Ik ga niet terug naar de fouten uit het verleden!

Veroordeel anderen niet en je vermijdt oordeel.

Trots vernietigt steden, vernietigt steden!

Ja!

De nacht sloot de deur weer

Ziel in het stof?

Het is tijd om op te staan.

En til een blinde ziel van zijn knieën en luister verder.

De nacht blokkeerde de zuurstof

Wie blijft, wie gaat?

Het duurde lang, maar het is een nooit eindigende oorlog.

Verderop vraag ik zonder onwaarheid:

"Laat me hier niet achter!"