По муромской дорожке - Лидия Русланова

По Муромской дорожке

Стояли три сосны.

Прощался со мной милый

До будущей весны.

Он клялся и божился

Одной лишь мною жить,

На дальней на сторонке

Одну меня любить.

Однажды мне приснился

Ужасный, страшный сон:

Мой миленький женился,

Нарушил клятву он.

А я над сном смеялась

При ясном свете дня:

"Да разве это будет,

Чтоб мил забыл меня?!"

Но сон мой скоро сбылся -

И будущей весной

Мой милый возвратился

С красавицей женой.

Я у ворот стояла,

Когда он проезжал.

Меня в толпе народа

Он взглядом отыскал.

Увидел мои слёзы,

Главу на грудь склонил.

Он понял: моё сердце

Навеки он сгубил.

Langs het Murom-pad

Er waren drie pijnbomen.

Tot ziens schat

Tot volgend voorjaar.

Hij zwoer en zwoer

Om alleen door mij te leven

Op de andere kant

Een om van me te houden.

Ooit droomde ik

Vreselijke, vreselijke droom:

Mijn schat is getrouwd

Hij brak zijn eed.

En ik lachte om mijn slaap

Bij helder daglicht:

"Zal het zijn

Zodat de schat me vergat?!"

Maar mijn droom kwam al snel uit -

En volgend voorjaar

Mijn schat is terug

Met een mooie vrouw.

Ik stond bij de poort

Toen hij voorbij was.

ik in een menigte van mensen

Hij zocht ernaar.

Zag mijn tranen

Hij boog zijn hoofd naar zijn borst.

Hij begreep: mijn hart

Hij verloor voor altijd.