More, Elisa, lo stanco poeta - Licia Albanese, Carlo Savina, Джузеппе Верди

More, Elisa, lo stanco poeta

E l’estremo origlier su cui more

È quell’arpa che un tempo l’amore

Insegnava al suo spirto gentil

More pago che pura risplenda

Come quella d’un angiol del cielo;

Giacerà senza frale e uno stello

Fiorirà tra le corde d’april

Dono estremo, per te lo raccogli

Senza insano dolor, senza pianto;

Una lacrima cara soltanto

Solo un vale che gema fedel

Che quest’alma già lascia le care

Feste, i canti le danze, gli amori

Come un’aura che uscendo dai fiori

Odorosa s’effonda nel ciel

Meer, Elisa, de vermoeide dichter

Het is het uiterste oor om op te sterven

Het is die harp die ooit liefhad

Hij leerde zijn zachte geest

Meer betaal ik die pure glans

Als die van een engel uit de hemel;

Het zal liggen zonder een fral en een ster

Het zal bloeien tussen de snaren van april

Extreem cadeau, je verzamelt het voor jezelf

Zonder krankzinnige pijn, zonder huilen;

Alleen een lieve traan

Alleen een waarde die trouw kreunt

Dat deze ziel de dierbaren al verlaat

Feestjes, liedjes, dansjes, liefdes

Als een aura die uit de bloemen komt

Odorosa stroomt de lucht in