Ça - Les sœurs Boulay

Elle dit que c’est un oiseau

Envolé de sa cage

Elle dit que c’est la cage

Qui la fait pleurer

Le vide laissé par l’oiseau

Le vent qui traverse la cage

Le vent, ça mouille les yeux

Il a pris son manteau

Ses pieds et ses lumières

Il a claqué la porte

Pour ne plus pleurer

Il lui envoie des morceaux

Des bouts de paysages

L’ennui, ça brûle comme le feu

Elle rassemble les photos

En fait des bricolages

Découpe les contours

Recolle son visage

Quand on a perdu les mots

On garde les images

L’oubli, ça mouille les yeu

Ze zegt dat het een vogel is

Uit zijn kooi gevlogen

Ze zegt dat het de kooi is

wie maakt haar aan het huilen?

De leegte achtergelaten door de vogel

De wind die door de kooi gaat

De wind, het maakt de ogen nat

Hij nam zijn jas

Zijn voeten en zijn lichten

Hij sloeg de deur dicht

Om te stoppen met huilen

Hij stuurt haar stukken

Stukjes landschap

Verveling brandt als vuur

Ze verzamelt de foto's

Ambachten maken

Knip de contouren uit

Pak zijn gezicht op

Toen we de woorden verloren

Wij bewaren de foto's

Vergetelheid, het maakt de ogen nat