Les vers de terre - Les Cowboys Fringants

Les vers de terre se terrent dans les artères

Jamais dans l’tunnel été comme hiver

Ils avancent comme des automates

Dans une conformité triste et plate

Font leur job sans se poser de questions

Au labour ou ben au bout d’un hameçon

Enrichissant celui qui tient la ligne

Gobant toutes les conneries qu’on leur aligne

Et comme on s’emmerde chez les lombrics

Où l’ennui est devenu pathologique

On leur donne des bébelles, des somnifères

La vie en cent-quarante caractères

Et s’ils sont bien conscients de ce non-sens

Bien peu osent déroger de la cadence

Comme un immense ballon qui se dégonfle

On ne réveille pas le confort qui ronfle

Souvent l’amertume entre dans la danse

Et devant l'échec de leur existence

L’envie et la médisance les étranglent

L’angoisse leur serre le cœur comme une sangle

Quelques fois quand ils en ont plein leur cass'

Les vers de terre émergent à la surface

Frappés par leurs propres contradictions

Écœurés d’voir que le monde tourne pas rond

Mais faut qu’ils soient affamés en calvaire

Pour qu’ils se tiennent et restent solidaires

La plupart préfèrent sauver leur derrière

Plutôt que d’faire sauter la canne de verre

Alors cyniques ils retournent dans le noir

En scandant qu’ils ne veulent plus rien savoir

Et chacun fait sa petite calisse d’affaire

Au fond d’son trou avec ses oeillères

Les vers de terre se terrent dans les artères

Jamais dans l’tunnel été comme hiver

Trainant leurs petits malheurs en bandoulière

En ayant toujours peur de la lumière

Regenwormen graven in de slagaders

Nooit in de tunnel in zomer of winter

Ze bewegen als automaten

In droevige en platte conformiteit

Doen hun werk zonder vragen

Aan het ploegen of aan het einde van een haak

Het verrijken van degene die de lijn vasthoudt

Alle onzin opslokken die we naar ze gooien

En hoe we ons vervelen bij regenwormen

Waar verveling pathologisch is geworden

We geven ze snoep, slaappillen

Het leven in honderdveertig tekens

En als ze goed op de hoogte zijn van deze onzin

Weinigen durven van de cadans af te wijken

Als een enorme leeglopende ballon

Je maakt het snurkcomfort niet wakker

Vaak komt bitterheid in de dans

En in het licht van het falen van hun bestaan

Afgunst en achterklap wurgen ze

Angst knijpt hun harten samen als een riem

Soms als ze vol zijn

Regenwormen verschijnen aan de oppervlakte

Getroffen door hun eigen tegenstrijdigheden

Walgelijk om te zien dat de wereld niet goed gaat

Maar ze moeten verhongeren naar Calvarie

Zodat ze staan ​​en bij elkaar blijven

De meesten redden liever hun kont

In plaats van de glazen stok op te blazen

Zo cynisch gaan ze terug naar het donker

Chanten dat ze het niet meer willen weten

En ieder doet zijn kleine ding

Beneden in zijn hol met zijn oogkleppen op

Regenwormen graven in de slagaders

Nooit in de tunnel in zomer of winter

Hun kleine ongelukjes op hun schouderbanden dragen

Altijd bang voor het licht