La Légende De Stenka Razine - Les Compagnons De La Chanson, Charles Aznavour

Lentement le long des îles

Souffle le vent, roulent les flots

Glissent les barques agiles

De Razine et ses matelots

Sur le pont Stenka Razine

Battent les coeurs, parlent les voix

Tient sa belle douce et fine

Tendrement au creux des ses bras

Pas de femme en notre cercle

Serrent les poings, montent les cris

La colombe a soumis l’aigle

Le marin n’est plus qu’un mari

Mais Razine reste calme

Grincez les dents, haussez le ton

Rien ne peut changer son âme

Ni l’amour, ni la rébellion

Levant de ses mains puissantes

Pleurent les joies, crève l’espoir

Son aimée frêle et tremblante

Il la jette dans les eaux noires

Puis il dit parlant au fleuve

Volga de mort, Volga de vie

Volga prends mes amours veuves

Pour toujours au fond de ton lit

Mes amis chantez que diable

Buvez le vin jusqu'à la lie

Jusqu'à rouler sous la table

Jusqu'à demain, jusqu'à l’oubli

Après tout

La vie n’est qu’un leurre

Un court et merveilleux passage

L’amour que souvent on pleure

N’est rien de plus qu’un mirage

Faut vivre l’heure pour l’heure

Profitons de ce voyage

Qui ne dure pas

Au fond de nos verres

Y’a l’oubli du temps qui passe

Le vin et l’ami sincère

Sont remèdes à l’angoisse

Aujourd’hui pleure misère

Demain fera volte-face

Et tout changera

Lentement le long des îles

Souffle le vent, roulent les flots

Glissent les barques agiles

De Razine et ses matelots

Langzaam langs de eilanden

Blaas de wind, rol de golven

Glijden met de wendbare boten

De Razin en zijn matrozen

Op de Stenka Razin-brug

Harten kloppen, stemmen spreken

Houdt haar mooi zacht en dun

Teder in zijn armen

Geen vrouwen in onze kring

Bal je vuisten, hef het geschreeuw op

De duif heeft de adelaar onderworpen

De zeeman is niet meer dan een echtgenoot

Maar Razin blijft kalm

Zet je tanden op elkaar, verhef je stem

Niets kan zijn ziel veranderen

Noch liefde, noch rebellie

Opstaan ​​met zijn machtige handen

Huil de vreugden, sterf de hoop

Zijn geliefde broos en bevend

Hij gooit haar in zwarte wateren

Toen zei hij terwijl hij tegen de rivier sprak

Volga van de dood, Volga van het leven

Volga neem mijn weduwe liefdes

Voor altijd op de bodem van je bed

Mijn vrienden zingen wat de hel

Drink de wijn tot op de bodem

Tot hij onder de tafel rolt

Tot morgen, tot de vergetelheid

Ten slotte

Het leven is slechts een lokmiddel

Een korte en prachtige passage

De liefde die we vaak huilen

Is niets meer dan een luchtspiegeling

Je moet voor het uur leven

Laten we genieten van deze reis

dat duurt niet

Op de bodem van onze bril

Er is de vergetelheid van de tijd die voorbijgaat

Wijn en de oprechte vriend

Zijn remedies voor angst?

Vandaag huilen ellende

Morgen zal het omdraaien

En alles zal veranderen

Langzaam langs de eilanden

Blaas de wind, rol de golven

Glijden met de wendbare boten

De Razin en zijn matrozen