Объявление - Легенды Про

Объявление на стенах: Пропал ПЁС!

В разрезе его глаз скрытые капли слёз.

Внутри рваные раны, но он их прячет.

И только те, кто в стае знают, что они значат.

Кому попало лапу не даёт,

Он из той породы, что кусает больно, но не предаёт.

Покой оказался потерян,

Всему виной мысли о той, в которой он хочет быть уверен.

Он хочет быть ей верен, он ждёт её взгляда,

Когда она рядом, и когда её нет рядом.

В его снах прах запаха её духов.

Как она сильно ему нужна, знает только бог.

А дома фото, её старые фото на полках,

Под стеклом в рамках, покрытые пылью плёнки.

В них нет уже никакого толка,

Рано или поздно стёкла превратятся в осколки.

Может быть, именно имя её невиданно сильное

Его манит невидимой силой, так сильно к ней.

Чтобы чужие люди не заметили это, он наяву

Им повода не даёт, не подаёт виду,

Что ищет её голос среди серых масс,

Пресекая белые полосы чёрных трасс,

Мимо парков и домов, где он рос,

Мимо объявлений на стенах: Пропал ПЁС!

Оставь меня в покое, я наверное схожу с ума.

Оставь меня в покое, ветер режет белая слюна.

Оставь меня в покое, грязь впитана, выпита до дна.

Оставь меня в покое, ты не знаешь, как ты мне нужна.

Я видел его.

Я про него слышал" —

Ходили слухи по дворам, подвалам и крышам.

Но пёс пропал, не понимал, кем он стал,

Когда он стал бывшим.

Лает со стаей.

Скулит, когда один.

Узник кварталов города глотает его дым.

Трепет сердечной мышцы не характерный псу

Манит его к ней, как траву на косу,

Рождая росу на его веках заря

мыслей о суке в голове кабеля,

ведет его тропой за той одной звездой,

зажженной скупой судьбой над его головой.

Зря

он не может, не может ее забыть.

Как трудно выжимать улыбку, когда хочется выть.

Aankondiging op de muren: De HOND is weg!

Er zijn verborgen tranen in de snee van zijn ogen.

Er zijn verscheurde wonden binnen, maar hij verbergt ze.

En alleen degenen in het peloton weten wat ze bedoelen.

Geeft niet zomaar iemand een poot,

Hij is van het ras dat pijnlijk bijt, maar niet verraadt.

Vrede was verloren

Het is allemaal de schuld van de gedachte van degene waarvan hij zeker wil zijn.

Hij wil haar trouw zijn, hij wacht op haar blik,

Wanneer ze in de buurt is en wanneer ze niet in de buurt is.

In zijn dromen, de as van de geur van haar parfum.

Hoeveel hij haar nodig heeft, weet alleen God.

En thuis zijn er foto's, haar oude foto's op de planken,

Films bedekt met stof onder ingelijst glas.

Ze hebben geen zin meer,

Vroeg of laat zal het glas in fragmenten veranderen.

Misschien is het wel haar naam die ongekend sterk is

Hij wordt gewenkt door een onzichtbare kracht, zo sterk naar haar toe.

Zodat vreemden dit niet opmerken, hij is in werkelijkheid

Geeft ze geen reden, laat het niet zien,

Wat zoekt haar stem tussen de grijze massa,

Het oversteken van de witte strepen van zwarte sporen,

Langs de parken en huizen waar hij opgroeide

Voorbij de advertenties op de muren: The DOG is weg!

Laat me met rust, ik word waarschijnlijk gek.

Laat me met rust, de wind snijdt wit speeksel.

Laat me met rust, het vuil is doorweekt, dronken tot op de bodem.

Laat me met rust, je weet niet hoeveel ik je nodig heb.

Ik zag hem.

ik heb over hem gehoord"

Er waren geruchten in de werven, kelders en daken.

Maar de hond verdween, begreep niet wie hij werd,

Toen hij een ex werd.

Blaft met een kudde.

Zeuren als je alleen bent.

De gevangene van de stadswijken slikt zijn rook in.

Trillen van de hartspier is niet kenmerkend voor een hond

Wenkt hem naar haar toe, als gras aan een zeis,

De geboorte van dauw op zijn oogleden dageraad

gedachten over de teef in de kop van de kabel,

leidt hem langs het pad achter die ene ster,

verlicht door het gierige lot boven zijn hoofd.

tevergeefs

hij kan, kan haar niet vergeten.

Hoe moeilijk is het om te glimlachen als je wilt huilen.