Не забуду - Легенды Про, CENTR

Иногда мне кажется, что я плачу,

Но это всего лишь дождь.

Не забуду никогда твоих фраз.

Не забуду никогда твоих глаз.

Не забуду никогда седины.

Помню отец мой.

Слабину не перед кем не давать.

Свята в этом мире только лишь мать.

Не забуду никогда твой наказ.

Помню отец мой.

Отец с мамой жили лет восемнадцать.

Ушел он к другой, мне было вроде пятнадцать.

У него там семья, Наташка дочурка.

А мама на депресе, по всей хате окурки.

Я убегал очень часто, чтобы слезы не видеть.

Потом спустя время стал отца ненавидеть.

Крича в телефон, даже драться пытался.

А днём по подъездам с Серегой дымом питался.

Мать похудела, сидела все чаще на окнах.

Я осел дома, а то малоли щелкнет.

Он если вдруг отзвонил, они только ругались.

Видать я в отца весь пошел — глухой скандалист.

Мораль умерает, когда умерает любовь.

Кстати ее зовут Люда, нормальная тетка.

В последнем разговоре с отцом сказал, что гордится,

И дав мне картошку, налил мне полную стопку.

Не забуду никогда твоих фраз.

Не забуду никогда твоих глаз.

Не забуду никогда седины.

Помню отец мой.

Слабину не перед кем не давать.

Свята в этом мире только лишь мать.

Не забуду никогда твой наказ.

Помню отец мой.

Мы вспоминали те дни, когда купили мне велик.

Как я учился кататься, с него падая часто.

Как я поджег что-то в школе, исправлял свой дневник.

Видать тогда пришла любовь от всех шифроваться.

Он смеялся в тот день, как не смеялся ни разу.

А потом резко сказал, сына рак не зараза.

Я думал он гонит, но чуть не заплакал.

А он мне грубо сказал, силен кто в горе не плачет.

Уже два года прошло, как его вдруг не стало.

Но смотря на Николь, я о нем вспоминаю.

Я его ненавидя видать сильно любил.

И так же как мама взял и просто простил.

Так сложилось в природе, что предки уходят.

Я вот отца потерял с утра прям на восходе.

Написал все пиз**то под этим раскладом,

Не успел попрощаться, но видать так и надо.

Не забуду никогда твоих фраз.

Не забуду никогда твоих глаз.

Не забуду никогда седины.

Помню отец мой.

Слабину не перед кем не давать.

Свята в этом мире только лишь мать.

Не забуду никогда твой наказ.

Помню отец мой.

Не забуду никогда твоих фраз.

Не забуду никогда твоих глаз.

Не забуду никогда седины.

Помню отец мой.

Слабину не перед кем не давать.

Свята в этом мире только лишь мать.

Не забуду никогда твой наказ.

Помню отец мой.

Иногда мне кажется, что льет дождь,

Но это всего лишь слезы.

Soms heb ik het gevoel dat ik huil

Maar het is gewoon regen.

Ik zal je zinnen nooit vergeten.

Ik zal je ogen nooit vergeten.

Ik zal grijs haar nooit vergeten.

Ik herinner me mijn vader.

Er is geen speling in het bijzijn van iemand.

Alleen moeder is heilig in deze wereld.

Ik zal je bevel nooit vergeten.

Ik herinner me mijn vader.

Mijn vader en moeder hebben achttien jaar geleefd.

Hij ging naar een ander, ik was net vijftien.

Hij heeft daar een gezin, de dochter van Natasha.

En mijn moeder is depressief, overal in de hut zitten sigarettenpeuken.

Ik rende heel vaak weg om geen tranen te zien.

Na een tijdje begon hij zijn vader te haten.

Hij schreeuwde in de telefoon en probeerde zelfs te vechten.

En overdag at ik met Seryoga rook langs de veranda's.

Moeder viel af, ging steeds vaker op de ramen zitten.

Ik heb me thuis gevestigd, anders klikken de kleintjes.

Als hij plotseling terugbelde, vloekten ze alleen maar.

Het lijkt erop dat ik all-in ging met mijn vader - een dove vechter.

Moraliteit sterft wanneer liefde sterft.

Haar naam is trouwens Luda, een normale tante.

In het laatste gesprek met zijn vader zei hij dat hij trots was,

En terwijl hij me aardappelen gaf, schonk hij me een volle stapel in.

Ik zal je zinnen nooit vergeten.

Ik zal je ogen nooit vergeten.

Ik zal grijs haar nooit vergeten.

Ik herinner me mijn vader.

Er is geen speling in het bijzijn van iemand.

Alleen moeder is heilig in deze wereld.

Ik zal je bevel nooit vergeten.

Ik herinner me mijn vader.

We herinnerden ons die dagen dat ze een fiets voor me kochten.

Hoe ik leerde rijden, er vaak af vallen.

Hoe ik op school iets in brand stak, corrigeerde mijn dagboek.

Het lijkt erop dat toen liefde van iedereen kwam om te worden gecodeerd.

Hij lachte die dag zoals hij nog nooit had gelachen.

En toen zei hij scherp: de kanker van zijn zoon is geen infectie.

Ik dacht dat hij aan het rijden was, maar ik moest bijna huilen.

En hij vertelde me grof, wie sterk is in verdriet huilt niet.

Het is twee jaar geleden dat hij plotseling is overleden.

Maar als ik naar Nicole kijk, herinner ik me hem.

Ik haatte hem, hield blijkbaar heel veel van hem.

En net zoals mama nam en gewoon vergaf.

Het gebeurde zo in de natuur dat de voorouders vertrekken.

Ik verloor mijn vader in de ochtend bij zonsopgang.

Schreef alle piz ** iets onder dit scenario,

Ik had geen tijd om afscheid te nemen, maar het ziet er naar uit dat het zou moeten.

Ik zal je zinnen nooit vergeten.

Ik zal je ogen nooit vergeten.

Ik zal grijs haar nooit vergeten.

Ik herinner me mijn vader.

Er is geen speling in het bijzijn van iemand.

Alleen moeder is heilig in deze wereld.

Ik zal je bevel nooit vergeten.

Ik herinner me mijn vader.

Ik zal je zinnen nooit vergeten.

Ik zal je ogen nooit vergeten.

Ik zal grijs haar nooit vergeten.

Ik herinner me mijn vader.

Er is geen speling in het bijzijn van iemand.

Alleen moeder is heilig in deze wereld.

Ik zal je bevel nooit vergeten.

Ik herinner me mijn vader.

Soms heb ik het gevoel dat het regent

Maar dit zijn maar tranen.