Лодка - Легенды Про

Похоже этот хип-хап не моложе луны, но камни в нем в сто раз тверже Берлинской

стены.

И если прожитые годы умножить на дни, быть может, ты тогда поймешь о чем его

сны,

О чем его грезы, в мире под угрозой, навозно-розовый закат коррозии над прозой

Навис как розга над спиной мальца без мозга, порой плачут даже камни,

но мы не видим их слезы,

Но вы не видим, как и не видит лидер в миде, просвета ни на мизер,

им несут нас в виде мидий.

Сами выбирали, гФ*мор, либер или демор, киборг или демон, кем бы ни был,

лишь бы не п**ер.

Ну, да, безразличие — третья беда, после вторника, токсичная придет среда

Вокруг бардак, но хип-хап нас направить сумел, мы будем делать это дальше в

противовес тьме.

Разные, но мы все детали одного механизма, до берега еще не близко,

Микрофон — как трехлистник, похоже, этот хип-хап со мной еще с прошлой жизни.

Что завтра останется, если сегодня беспутство до беспамятства.

В глазах наших, как смотреть в глаза старшим?

И кто мы есть в глазах младших.

Опять гребем, что есть мочи и нам кричат, что как бы мы не пытались

У судьбы не поменять почерк, но лучше в один миг сгореть, чем гнить годами.

Черные мысли, как черная шапка, в них так тесно, в них так жарко.

Они манят в чертоги тьмы, но наш хип-хап нас не оставит одних.

Всего шестнадцать строк, чтобы сказать о самом главном, это достаточно того,

чтобы казалось мало,

Но этого так много, что б нам показать, что мы не можем написать, их,

даже самых простых.

И может выход не находим среди темных зданий, лишь потому что бродим за тем,

кто в два раза бездарней.

Нас самих выставляют на смех нам самим и мы, не зная что делать,

смеемся вместе с ним.

Толпы тонут в грязи, в ожидании дождя, нам проще верить в Бога, чем доверяться

вождям.

Глаза валюты наблюдают за миром элиты, нам не дают понять, кто строил эти

пирамиды.

Среди этих лабиринтов тьмы, и подземных ходов, там, где не цветут сады и нет

чьих-то следов.

Если я останусь один, и не будет огня, мой хип-хоп как проводник на свет

выведет меня.

Где-то по дороге в рай, затерявшись во мгле, ведь мы все так хотим успеть

пожить на земле.

Дети красной империи, которой больше нет, где у страны не было бога,

зато был Бог у людей.

Год или день, ночь или тень, тебе или мне, сколько нужно потерь для достижения

своих затей,

И почему мы бежим туда, откуда ушли, там где инопланетный дым.

Там где,

все пламя сожгли.

Сначала бред в головах, потом приходит утопия, потом крах ее, и толпы

недовольных

Слепых щенят, но они просто жить и есть хотят и пусть там ад, но зато есть еда

да вода,

И потоп ли беда для детей Вавилона или новый покорный слуга кровавого тона

Наше судно не утонет, нет, не сгинет во тьме, ведь мы видим свет солнца даже на

дне.

Het lijkt alsof deze hip-hap niet jonger is dan de maan, maar de stenen erin zijn honderd keer harder dan Berlijn

muren.

En als je het aantal jaren dat je geleefd hebt vermenigvuldigt met dagen, dan begrijp je misschien waar hij het over heeft.

dromen,

Waar dromen zijn dromen over, in een wereld die wordt bedreigd, een mestroze zonsondergang van corrosie boven proza?

Hangend als een roede over de rug van een kind zonder hersens, huilen soms zelfs stenen,

maar we zien hun tranen niet,

Maar je ziet niet, net zoals de leider niet in het midden ziet, geen enkele opening,

ze dragen ons in de vorm van mosselen.

Ze kozen zelf, gf*more, liber of demo, cyborg of demon, wie het ook was,

gewoon niet f**k.

Nou ja, onverschilligheid is het derde probleem, na dinsdag komt de giftige woensdag

Er is een puinhoop rond, maar hip-hap heeft ons weten te leiden, we doen het verderop in

verzet tegen de duisternis.

Anders, maar we zijn allemaal onderdeel van één mechanisme, de kust is nog niet dichtbij,

De microfoon is als een klaver, het lijkt alsof deze hip-hap al sinds een vorig leven bij me is.

Wat zal er morgen overblijven als vandaag losbandigheid is tot op het punt van bewusteloosheid.

Hoe kijken we in onze ogen in de ogen van de ouderlingen?

En wie we zijn in de ogen van de jongeren.

Opnieuw roeien we uit alle macht en ze roepen ons toe dat hoe we ook proberen

Het lot verandert zijn stijl niet, maar het is beter om in een oogwenk op te branden dan jarenlang te rotten.

Zwarte gedachten zijn als een zwarte hoed, ze zijn zo druk, ze zijn zo heet.

Ze wenken naar de hallen van de duisternis, maar onze hiphop laat ons niet met rust.

Slechts zestien regels om over het belangrijkste te zeggen, dat is genoeg

klein lijken

Maar er is zoveel van dit om ons te laten zien dat we ze niet kunnen schrijven,

zelfs de eenvoudigste.

En misschien vinden we geen uitweg tussen de donkere gebouwen, gewoon omdat we er achteraan dwalen

die twee keer zo ongetalenteerd is.

Zelf worden wij door onszelf belachelijk gemaakt en wij, niet wetend wat te doen,

lach met hem.

Menigten verdrinken in modder, wachtend op regen, het is gemakkelijker voor ons om in God te geloven dan te vertrouwen

leiders.

De ogen van de valuta kijken naar de wereld van de elite, we mogen niet begrijpen wie deze heeft gebouwd

piramides.

Tussen deze doolhoven van duisternis en ondergrondse gangen, waar tuinen niet bloeien en er geen zijn

iemands voetstappen.

Als ik alleen blijf en er is geen vuur, is mijn hiphop als een gids naar het licht

zal me eruit halen.

Ergens langs de weg naar het paradijs, verloren in de mist, want we willen allemaal op tijd zijn

op aarde leven.

Kinderen van het rode rijk, dat niet meer bestaat, waar het land geen god had,

maar er was God onder de mensen.

Jaar of dag, nacht of schaduw, jij of ik, hoeveel verlies kost het om te bereiken

hun eigen ideeën,

En waarom rennen we naar waar we vertrokken, waar buitenaardse rook is.

Waar,

alle vlammen waren uitgebrand.

Eerst delirium in de geest, dan komt de utopie, dan de ineenstorting, en de menigten

ontevreden

Blinde puppy's, maar ze willen gewoon leven en eten, en laat de hel er zijn, maar er is eten

ja water,

En of de vloed een ramp is voor de kinderen van Babylon of een nieuwe gehoorzame dienaar met een bloederige toon?

Ons schip zal niet zinken, nee, het zal niet vergaan in duisternis, want we zien het licht van de zon zelfs aan

dag.