Dimension: Canvas - Le Grand Guignol

Never before was I to delight a suchlike chef d’oeuvre

Its mere presence imposes a taciturn remaining on me

Myriads of galleries I have walked, indeed

But which master could brandish a palette of equal birth?

A fragile colour scheme scattered upon the canvas

Shapeless in its sublimity and meant to endure

An insidious urge embraces my psyche

To haphazardly drown me in a spiral suction

Disgorged and spawned from the deviant

The frame now resembles a coffin for the gist

Impiously mounted in disgust

With fever being the artistic medium

An apathic journey towards delirium:

Indispensable knowledge to interpret this cryptichon

«Dismal relique

Hideous parody of anthropoid contours

You are far too monotone in your expression !

So cease, obscure phoenix, cease to rise … "

Morose, I scrutinize each and every feature

And endeavour to focus beyond the blatant

Still, deranged I am forced to give up

To languidly regret all of those «whens» and «whys»

In a final writhing with pain

I try to summon the significance of this allegory

Queer aftermath, confound me not !

On the spur of the moment I become aware

That I peer at the ridiculous effigy of the painting’s creator

I am left to discern in frantic turmoil

That the draughtsman has worked his canvas in glass … !

Nooit eerder kon ik zo'n chef d'oeuvre verblijden

Alleen al zijn aanwezigheid dwingt me stilzwijgend te blijven

Ontelbare galerijen die ik heb gelopen, inderdaad

Maar welke meester kan zwaaien met een palet van gelijke geboorte?

Een kwetsbaar kleurenschema verspreid over het canvas

Vormloos in zijn verhevenheid en bedoeld om te doorstaan

Een verraderlijke drang omarmt mijn psyche

Om me per ongeluk te verdrinken in een spiraalvormige zuiging

Disgorged en voortgekomen uit de afwijkende

Het frame lijkt nu eigenlijk op een kist

Goddeloos gemonteerd in walging

Met koorts als artistiek medium

Een apathische reis naar delirium:

Onmisbare kennis om deze cryptichon te interpreteren

«Sombere relique»

Afschuwelijke parodie op antropoïde contouren

Je bent veel te eentonig in je uitdrukking!

Dus stop, obscure feniks, stop met opstaan ​​... "

Somber, ik bekijk elke functie nauwkeurig

En probeer je verder te concentreren dan het flagrante

Toch, gestoord, ben ik gedwongen op te geven

Om lome spijt te hebben van al die "wanneer" en "waarom"

In een laatste kronkel van pijn

Ik probeer de betekenis van deze allegorie op te roepen

Queer nasleep, verwar me niet!

Op het moment dat ik me bewust word

Dat ik tuur naar de belachelijke beeltenis van de maker van het schilderij

Ik ben overgelaten om te onderscheiden in hectische onrust

Dat de tekenaar zijn doek in glas heeft bewerkt … !