Word of Mouth - Laurie Anderson

In 1980, as part of a project called Word of Mouth, I was invited,

along with eleven other artists, to go to Ponape, a tiny island in the middle

of the Pacific.

The idea was that we’d sit around talking for a few days and

that the conversations would be made into a talking record

The first night we were all really jet-lagged.

But as soon as we sat down the

organizers set up all these mics and switched on thousand-watt light bulbs,

and we tried our best to seem as intelligent as possible

Television had just come to Ponape a week before we arrived, and there was a

strong excitement around the island, as people crowded around the few sets

Then the day after we arrived, in a bizarre replay of the first TV show ever

broadcast to Ponape, prisoners escaped from a jail, broke into the radio

station and murdered the DJ.

Then they went off on a rampage through the jungle

armed with lawnmower blades.

In all, four people were murdered in cold blood

Detectives, flown in from Guam to investigate, swarmed everywhere

At night we stayed around in our cottages listening out into the jungle

Finally the local chief decided to hold a ceremony for the murder victims.

The artist Marina Abramović and I went, as representatives of our group,

to film it

The ceremony was held in a large thatched lean-to, and most of the ceremony

involved cooking beans in pits and brewing a dark drink from roots.

The smell was overwhelming.

Dogs careened around barking, and everybody seemed

to be having a fairly good time, as funerals go

After a few hours, Marina and I were presented to the chief, who was sitting on

a raised platform above the pits.

We’d been told we couldn’t turn our backs on

the chief at any time, or ever be higher than he was.

So we scrambled up onto

the platform with our film equipment and sort of duck-waddled up backwards to

the chief

As a present I brought one of those Fred Flintstone cameras, the kind where the

film canister is also the body of the camera, and I presented it to the chief.

He seemed delighted and began to click off pictures.

He wasn’t advancing the

film between shots, but since we were told we shouldn’t speak unless spoken to,

I wasn’t able to inform him that he wasn’t going to get twelve pictures,

but only one, very, very complicated one

After a couple more hours, the chief lifted his hand and there was absolute

silence

All the dogs had suddenly stopped barking.

We looked around and saw the dogs.

All their throats had been simultaneously cut, and their bodies,

still breathing, pierced with rods, were turning on the spits.

The chief

insisted we join in the meal, but Marina had turned green, and I asked if we

could just have ours to go

They carefully wrapped the dogs in leaves and we carried their bodies away

In 1980, als onderdeel van een project genaamd Word of Mouth, werd ik uitgenodigd,

samen met elf andere artiesten naar Ponape, een klein eiland in het midden

van de Stille Oceaan.

Het idee was dat we een paar dagen zouden zitten praten en

dat de gesprekken zouden worden omgezet in een gespreksverslag

De eerste nacht hadden we allemaal een echte jetlag.

Maar zodra we gingen zitten

organisatoren zetten al deze microfoons op en deden gloeilampen van duizend watt aan,

en we hebben ons best gedaan om zo intelligent mogelijk te lijken

De televisie was net een week voordat we aankwamen naar Ponape gekomen, en er was een...

sterke opwinding rond het eiland, terwijl mensen zich rond de paar sets verzamelden

De dag nadat we aankwamen, in een bizarre herhaling van het eerste tv-programma ooit

uitgezonden naar Ponape, gevangenen ontsnapten uit een gevangenis, braken in op de radio

station en vermoordde de DJ.

Toen gingen ze tekeer door de jungle

gewapend met grasmaaiermessen.

In totaal zijn vier mensen koelbloedig vermoord

Rechercheurs, ingevlogen uit Guam om te onderzoeken, zwermden overal

'S Nachts verbleven we in onze huisjes en luisterden we naar de jungle

Uiteindelijk besloot de plaatselijke chef een ceremonie te houden voor de moordslachtoffers.

De kunstenaar Marina Abramović en ik gingen, als vertegenwoordigers van onze groep,

om het te filmen

De ceremonie werd gehouden in een grote rieten afdak, en het grootste deel van de ceremonie

omvatte het koken van bonen in kuilen en het brouwen van een donker drankje van wortels.

De geur was overweldigend.

Honden raasden blaffend rond, en iedereen leek...

om een ​​goede tijd te hebben, zoals begrafenissen gaan

Na een paar uur werden Marina en ik voorgesteld aan de chef, die op de stoel zat

een verhoogd platform boven de pits.

Er is ons verteld dat we ons niet kunnen afwenden

de chef op elk moment, of ooit hoger zijn dan hij was.

Dus we klauterden naar boven

het platform met onze filmapparatuur en een soort van eend-waggelend achteruit naar

de baas

Als cadeau heb ik een van die Fred Flintstone-camera's meegenomen, het soort waar de...

filmbus is ook het lichaam van de camera, en ik presenteerde het aan de chef.

Hij leek opgetogen en begon foto's af te klikken.

Hij ging niet vooruit

film tussen de opnamen, maar aangezien ons werd verteld dat we niet mochten praten, tenzij met ons gesproken,

Ik kon hem niet vertellen dat hij geen twaalf foto's zou krijgen,

maar slechts één, heel, heel ingewikkelde

Na nog een paar uur stak de chef zijn hand op en was er absoluut...

stilte

Alle honden waren plotseling gestopt met blaffen.

We keken rond en zagen de honden.

Al hun kelen waren tegelijkertijd doorgesneden, en hun lichamen,

nog steeds ademend, doorboord met staven, draaiden aan het spit.

De baas

drong erop aan dat we meededen aan de maaltijd, maar Marina was groen geworden en ik vroeg of we...

kan gewoon de onze hebben om te gaan

Ze wikkelden de honden zorgvuldig in bladeren en we droegen hun lichamen weg